"Postworld" by MacAron

[MacAron]

"Postworld" by MacAron

przez MacAron w 30 Lis 2010, 21:30

Prezentuję nowe opowiadanie, podobnie jak pierwsze, również to jest w klimatach Metra 2033, ale nie końca... zresztą, zapraszam do lektury .
Z tego miejsca chciałbym również podziękować wszystkim, którzy skomentowali moje poprzednie opowiadanie, dając mi masę cennych uwag i rad.

Także życzę miłej lektury i bardzo proszę o !wszelkie! komentarze

Pozdrawiam



Koniec

- Dmitry, nie myślisz chyba, że to możliwe? – spytał Gustrow przyjaciela.
- Mam nadzieję, że nie. Co prawda ojciec dzwonił do mnie z godzinę temu i powiedział, że w sztabie mają niezły bałagan. Podobno Kostariew zwołał posiedzenie dowódców dywizji.
- O kurde, to zaczyna brzmieć poważnie… Jeśli już dowódca armii zainteresował się tym aż tak… Mówię Ci, to nie wygląda dobrze.
- Może, może… - odpowiedział Artonow – Dobra Boria, czas się zwijać. Nie możemy siedzieć godzinę w tej kantynie. Za 30 minut mamy odprawę – i po tych słowach wstał i popatrzył wyczekująco na kolegę.
- No dobra. – powiedział Gustrow i powoli wstał od stołu dopijając kawę - Pamiętaj tylko, że jeśli się czegoś dowiesz od ojca, dzwoń natychmiast. Jako zastępca dowódcy dywizji na pewno będzie wiedział co się święci.
- Nie ma sprawy. Ja pójdę jeszcze do chłopaków i sprawdzę, czy „Natasza” jest gotowa.
- W takim razie będę czekać na ciebie w sali – po tych słowach rozeszli się w dwie strony.
Idąc przez plac ćwiczeń w stronę hangarów, Dmitry rozejrzał się dookoła. Zapowiadał się piękny dzień, choć było jeszcze całkiem ciemno. Wiał lekki chłodny wiatr, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Baza, w której się znajdował była siedzibą 4 dywizji pancernej, zwanej inaczej „garnizonem moskiewskim” z racji bliskości stolicy. Od granic miasta dzieliło ją zaledwie 20 kilometrów. Atmosfera panująca na jej terenie była napięta, żołnierze biegali truchtem w każdym kierunku, co jakiś czas przejeżdżała ciężarówka. Ze wszystkich stron dało się słyszeć rozkazy i warkot silników. Przechodząc obok sztabu pułku Artonowa minęła grupka żołnierzy idąca szybkim tempem i głośno rozmawiająca. Kiedy tylko spostrzegli kto idzie w ich stronę wszyscy w jednym momencie zasalutowali, a gdy Dmitry odpowiedział im tym samym, przyspieszyli kroku.
- Panie poruczniku! Panie poruczniku! – usłyszał za swoimi plecami. Odwrócił się i spostrzegł biegnącego w jego stronę sierżanta. – Mam raport techniczny. Czwórka i szóstka mają niewielkie problemy z hydrauliką, ale mechanicy już nad nimi pracują. Jedenastka ma z kolei awarię elektroniki. Nie wiem, czy zdążą ją usunąć. Oprócz tego… - mówiąc to przeglądał kolejne kartki - … a mam. Oprócz tego czternastka ma uszkodzony karabin, ale właśnie go wymieniają. – po tych słowach oddał plik dokumentów oficerowi.
- Dziękuję, sierżancie.
Idąc dalej przejrzał jeszcze papiery. Reszta maszyn była w bardzo dobrym stanie.
Wreszcie dotarł do hangaru nr 3. Gdy wszedł do środka jego oczom ukazał się potężny ciężki czołg T-90, duma rosyjskiej myśli technicznej. Ten niespełna pięćdziesięciotonowy kolos porażał swym rozmiarem. Długa, gładkolufowa armata kalibru 125 mm budziła respekt, a gruby pancerz dodawał maszynie gabarytów. Wieża czołgu miała na sobie dodatkowe płyty z pancerza reaktywnego, a gąsienice ulepszone wsporniki. Miał również zamontowany na górze karabin kalibru 12,7 mm. Z prawej strony nad gąsienicami widoczny był biały napis „NATASZA”.
- Cześć ślicznotko – powiedział z uśmiechem Dmitry głaszcząc opancerzenie – nie widziałem Cię od kilku dni. Myślę, że dziś czeka nas przejażdżka – po czym poklepał czołg i zawołał – Chłopaki! Jesteście tu?
- Tak jest, panie poruczniku! – rozległ się głos na drugim końcu hangaru. Oprócz „Nataszy” były tu również inne maszyny, głównie ciężkie T-90 i T-80. Po chwili do Artonowa podbiegł niski, chudy żołnierz w stopniu plutonowego.
- Witaj Igor. Co słychać? Widzę, że macie tu sporo roboty.
- Owszem, panie poruczniku. Razem z Piotrem naprawiamy jedenastkę, nawaliła elektronika. Jej załoga ma co robić, więc ich zastępujemy.
- Dobrze. A nasze maleństwo? – powiedział Dmitry wskazując na „Nataszę”.
- Chodzi jak w zegarku – odpowiedział z uśmiechem Igor. Mimo zaledwie 21 lat i braku doświadczenia, był jednym z najlepszych kierowców. Artonow osobiście wybrał go do załogi swojej maszyny.
- Dobra kontynuujcie. Wpadnę do was gdzieś za pół godziny.
- Tak jest. Maszyny będą gotowe. – po tych słowach zasalutował i pobiegł z powrotem.

- A więc zaczynamy. Proszę o zajęcie miejsc… - powiedział generał Jarukow, dowódca dywizji. W sali konferencyjnej zebrali się wszyscy oficerowie odpowiedzialni za poszczególne jednostki.
W czasie gdy wszyscy siadali, Dmitry wszedł ukradkiem przez drzwi i szybko usiadł na swoim miejscu. Oprócz siedzącego obok Borii nikt nie zauważył jak wszedł.
- Już myślałem, że się spóźnisz. Co tak długo?
- Zagapiłem się. Sprawdzałem czołgi w mojej kompanii.
- Ech, ty zawsze chodzisz swoimi ścieżkami… - odpowiedział z uśmiechem Gustrow i po przyjacielsku szturchnął go w ramię.
- … A więc, jak już zapewne panom wiadomo, w przeciągu ostatnich godzin nasz wywiad spostrzegł potężne ruchy wojsk NATO-wskich przy naszej granicy. Polacy i Słowacy bez przerwy patrolują swoją przestrzeń powietrzną, a dywizje niemieckie i brytyjskie gromadzą się w centrum kontynentu. Szczególnie duże skupiska widoczne są na terenie Bawarii, Saksonii i Burgundii – mówiąc to pokazywał wskaźnikiem miejsca na mapie. – Na wschodzie sytuacja jest zaogniona. Chiny i Tajwan są na skraju konfliktu, a USA już wysłała w te tereny cztery lotniskowce. Tak więc, jak panowie widzą, sytuacja jest napięta. Nasza dywizja zaś – mówiąc to podniósł głos – ma za zadanie zabezpieczyć zachodnią granicę Moskwy. Pułki rozlokujemy w tych miejscach – i znowu odnosząc się do mapy wskazał kilka lokacji – a kilka kompanii zajmie się eskortą ciężarówek. Zgodnie z rozkazem dowództwa, mają być one gotowe na ewentualną ewakuację ludności. Kolumny mają czekać na południe od Moskwy w odległości kilku kilometrów. Tym zajmą się kompanie pierwsza, trzecia i czwarta z pierwszego pułku oraz druga kompania z trzeciego pułku. – gdy Dmitry usłyszał numer swojej kompanii, mimowolnie drgnął. Czuł się prawie jak na ćwiczeniach, ale atmosfera i powaga odprawy szybko przypomniała mu o tym, że to się dzieje naprawdę. Spojrzał na Borię, lecz przyjaciel zdawał się być bardzo przestraszony. Patrzył na dowódcę praktycznie nie mrugając, a jego wargi drgały z nerwów.
- Czy są pytania?
W pomieszczeniu zapanowała głucha cisza. Nikt nie odważył się nawet kaszlnąć. Generał Jarukow spojrzał po zgromadzonych i odparł – Dobrze. To do roboty, chcę widzieć dywizję gotową do wyjazdu za 25 minut – i po tych słowach wyszedł. Jeszcze przez chwilę wszyscy siedzieli na swoich miejscach. Pułkownicy, majorowie, kapitanowie i porucznicy – wszyscy zdawali się być w szoku i nie dowierzać sytuacji. Ale to była prawda. To była rzeczywistość.

- Cholera, teraz to jestem naprawdę wystraszony! To już nie są ćwiczenia, to się dzieje naprawdę! – powiedział drżącym głosem Gustrow. Obaj bardzo szybkim tempem szli w stronę hangarów.
- Spokojnie, to tylko tak wygląda. Na pewno wszystko się rozwiąże. Pamiętasz ten konflikt koreański sprzed trzech lat? Wymiana ognia, pogróżki i manewry, a wszystko i tak się uspokoiło. – próbował pocieszyć przyjaciela Dmitry.
- Mam nadzieję, że masz rację. A właśnie, rozmawiałeś z ojcem? – spytał go Boria
- O cholera, zapomniałem. Czekaj, teraz zadzwonię – po tych słowach sięgnął po telefon i wydzwonił odpowiedni numer.
- Halo?
- Cześć tato. Słuchaj, wiesz co się dzieje? Właśnie mieliśmy odprawę i rozlokowują naszą dywizję na obrzeżach Moskwy. Czy…
- Nie mogę teraz rozmawiać, Dmitry. Cała generalicja biega po sztabie głównym, dostajemy sprzeczne wiadomości od wywiadu… Podobno między Chinami i Tajwanem doszło do wymiany ognia… Na razie nic poważnego, kilka rakiet z jednej i drugiej strony… ONZ stara się… - po tych słowach nastąpiła chwila ciszy, chodź w tle słychać było spory hałas – Dobra, już jestem. Naprawdę, nie mogę teraz rozmawiać przedzwoń do mnie za… godzinkę, ok?
- Dobrze. Tato…?
- Tak?
- … już nic. Trzymaj się.
- Nawzajem. Uważaj na siebie, Dmitry. – i po tych słowach nastała cisza.

Gdy dochodzi do hangarów, powoli świtało. Jak to w listopadzie, chłód dawał się we znaki. Nie było jednak nikogo w bazie, kto w tej chwili przejmowałby się zimnem. Wszyscy biegali naokoło, zewsząd słychać było coraz więcej silników.
- Dobra, tu się rozstajemy. – powiedział Boria do przyjaciela, gdy przekroczyli próg hangaru.
- Zobaczysz, wszystko będzie w porządku. Teraz musimy tylko dobrze wykonać swoją robotę… Jak na ćwiczeniach. – dodał Dmitry.
- Oby… - odpowiedział niepewnie Boria – w każdym razie… powodzenia. I do zobaczenia – powiedział podając rękę.
- Wzajemnie. – powiedział Artonow i uścisnął ją. Po tych słowach zasalutowali do siebie, uśmiechnęli się i rozeszli do swoich kompanii.

- Igor! Wszystko gotowe? – zawołał do swojego kierowcy.
- Tak jest, panie poruczniku! Maszyny gotowe do wyjazdu, załogi w czołgach! – odpowiedział Igor
- W takim razie do środka! – powiedział Dmitry.
W „Nataszy” przy armacie siedział już Piotr i dokonywał rutynowych oględzin i sprawdzał urządzenia. Przywitał się z dowódcą po czym wrócił do swoich czynności. Artonow wziął gałkę od radia, nastawił na częstotliwość swojej kompanii po czym wydał komendę:
- Tu dowódca! Uruchomić silniki!
Po tych słowach w hangarze niczym jeden wielki, potężny grzmot ryknęły diesle. Tysiąckonne potwory wydawały głośne i groźne pomruki, a wnętrze hangaru potęgowało dźwięki. Stalowe bestie zwolniły hamulce postojowe i lekko zakołysały się.
- Utworzyć kolumnę! Jedziemy drogą na wschód, po czym skręcamy na południe do hangaru ciężarówek. Naszym zadaniem jest eskortowanie ich do południowej granicy miasta. W razie konieczności, mamy wjechać z nimi do stolicy i ewakuować ludność. Odległość do celu – 18 kilometrów. Wykonać! – gdy skończył, odłożył słuchawkę, rozkazał Igorowi ruszyć i zajął miejsce na wieży. Wychylił się na zewnątrz tak, że dolna połowa ciała była w środku i rozejrzał się dookoła. Jego czołgi wyjeżdżały kolejno z hangaru, trzymając regulaminowe odstępy. Pojedyncze ciężarówki i samochody, jeżdżące po placu w różne strony, zatrzymywały się przepuszczając pochód stalowych bestii. Gdy wyjechali na ulicę i ujrzeli, że dzięki działaniom żandarmerii i milicji droga jest całkowicie pusta, przyspieszyli do 45 km/h. Dmitry wszedł do środka i zamknął właz. Wewnątrz panował zaduch i było ciepło. Sprawdził wszystkie wskaźniki i usiadł przy radioodbiorniku. Po chwili usłyszał w głośnikach:
- Czarny - 1, tu Pancerny, odbiór! – „Pancerny” był przyjętym w ich dywizji kryptonimem dowództwa.
- Tu Czarny - 1!
- Mamy nowe rozkazy dla Czarnych! Oddelegowano w waszym sektorze 8 autobusów szkolnych, które mają dołączyć do was! Podaję współrzędne… - i w tym momencie zaczął dyktować liczby. Dmitry skrzętnie wszystko zapisał i odpowiedział:
- Zrozumiałem Pancerny! Czarny – 1, bez odbioru!
Przełączył radioodbiornik ponownie na częstotliwość kompanii i rozdysponował pojazdy we wszystkie miejsca. Cztery T-90 miały pojechać do punktu docelowego, natomiast po jednym czołgu wysłał do pojedynczych autobusów. Nie było z nimi kontaktu radiowego, toteż nie mógł umówić się z kierowcami na konkretne miejsce. „Natasza” miała wraz ze swoim dowódcą pojechać najbardziej na południe do małej wsi, gdzie wyznaczony pojazd już na nią czekał. Jeszcze przez kilka kilometrów kolumna miała jechać zwartym szykiem, dopiero na rozjeździe miała się rozdzielić.
Artonow przez chwilę obserwował wskaźniki głęboko myśląc nad całą sytuacją. Wszyscy byli podenerwowani, czuł to na każdym kroku – atmosfera w czołgu i wśród rozmówców radiowych była napięta i ciężka.
Po chwili chwycił gałkę z mikrofonem i wziął do ręki rozpiskę z częstotliwościami. Znalazł kompanię pierwszą i nastawił urządzenie.
- Zielony – 1, tu Czarny – 1, odbiór!
- Tu Zielony – 1!
- Boria, gdzie teraz jesteś? – powiedział do mikrofonu. Igor z Piotrem wymienili spojrzenia – dowódca złamał regulamin wywołując przyjaciela po imieniu.
- Niecałe 3 kilometry od Moskwy.
- A… czy wszystko u Ciebie w porządku? – spytał po chwilowym namyśle Dmitry. Znał się z Gustrowem od 6 lat, razem kończyli Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych w Petersburgu. Już od pierwszego roku byli najlepszymi przyjaciółmi. Również dzięki znajomościom – czyli ojcu Artonowa – zostali przydzieleni do tej samej dywizji. Zawsze o siebie dbali i pomagali w potrzebie. Pierwszy raz prowadzili działania oddzielnie, zwykle w czasie ćwiczeń kompania pierwsza i druga razem przeprowadzała manewry.
- Tak… wszystko w porządku. Trochę jesteśmy z chłopakami podenerwowani, ale wiesz, w końcu pierwszy raz jedziemy naszym maleństwem po drodze krajowej! – odpowiedział śmiejąc się Boria. Dmitry wyczuł jednak nutę przestrachu w jego głosie.
- Heh, no masz racje, nie co dzień jest taka okazja – powiedział, po czym zaległa chwilowa cisza – dobra, nie przeszkadzam wam, zróbcie co trzeba i widzimy się w kantynie po powrocie, dobra?
- Jasne, stary. Kto pierwszy ten lepszy – zaśmiał się Gustrow, po czym regulaminowo dodał – Zielony – 1, bez odbioru!
Dmitry powoli odłożył mikrofon na miejsce. Nie wiedzieć czemu, miał złe przeczucia…

Po niespełna dwudziestu minutach dojechali do rozwidlenia. Gdy padła komenda – Szyk przerwać! W wyznaczone pozycje naprzód marsz! – kolumna, niczym tancerze wykonujący skomplikowany układ, rozerwała się na części. Część z maszyn jednostajnie parła na przód, pojedyncze zaś – w tym „Natasza” – zahamowały. Siła, z jaką to zrobiły, zakołysała czołgami najpierw do przodu, a potem do tyłu, i jak na komendę każdy zaczął powoli przekręcać się w swoją stronę. 45-tonowe czołgi, nieśpiesznie obracając się wydawały się gniewne i potworne. Po wykonaniu zwrotu, każdy zrywnie ruszył do przodu jadąc ku swemu celowi.
- Czas do celu? – spytał Piotra Artonow.
- 15 minut – odparł czołgista po chwilowej kalkulacji odległości i aktualnej prędkości.
- Dobrze. Na razie wszystko idzie zgodnie z planem. – powiedział Dmitry. Spojrzał na zegarek – 7:25. W bazie był od 2:00, dostał nagłe wezwanie w związku z postawieniem sił zbrojnych w gotowość.
Nad czołgiem, mimo warkotu silnika i trzeszczącego radia dało się słyszeć bardzo głośny hałas. Załoga spojrzała po sobie, po czym Dmitry wstał, otworzył właz i wyjrzał na zewnątrz. Na niskim pułapie, lecąc na zachód przeleciało pięć Mig–29. Chwilę po przelocie w czołg uderzyły fale huku, wskazując na ponaddźwiękową prędkość maszyn. Artonow zdążył zaobserwować, że były one w pełni uzbrojone. „Niski pułap. Nie chcą być wykryci przez NATO-wców.” – pomyślał i obserwował oddalające się myśliwce. Gdy odleciały, wrócił do środka i zamknął właz.
- To Migi. Dwudziestki dziewiątki. – powiedział do załogi odpowiadając na ich pytające spojrzenia.
Usiadł przy radiostacji, dostroił swoją kompanię i powiedział do radia:
- Tu dowódca. Czarni, meldujcie o postępach!
Po chwili radio zatrzeszczało i dało się słyszeć głosy, następujące jeden po drugim:
- Tu Czarny – 2. Odległość od celu półtora kilometra.
- Zgłasza się Czarny – 3. Cel w zasięgu wzroku, odległość pół kilometra.
- Czarny – 1, tu Czarny – 4. Cel w odległości niecałych dwóch kilometrów.
- Tu Czarni – 5, - 6, -7 i -8. Kolumna w odległości kilometra od celów.
- Zgłasza się Czarny – 9, przy celu. Oczekuję dalszych instrukcji.
- Czarny – 10 dwa i pół kilometra od celu.
- Czarny – 11 na pozycji. Lokalizuję cel.
- Czarny – 12, cel osiągnięty. Czekam na instrukcję.
Dmitry skrzętnie notował stan każdej z maszyn. Musiał wiedzieć, co dzieje się z każdą z nich i gdzie się znajduje. Gdy skończył, odparł:
- Tu Czarny – 1. Wyznaczam miejsce zbiórki - skrzyżowanie nr 73. Meldować o postępach. Czarny – 1, bez odbioru!
Po tych słowach odłożył mikrofon i spojrzał na mapę. Jego kompania rozdzieliła się na powierzchnię przeszło 10 km2 . Zanim na nowo się zbierze, minie wiele czasu.

W tym samym czasie kompania pierwsza trzeciego pułku, będąca pod komendą Borysa Gustrowa, dojeżdżała na miejsce. Gdy dowódca wydał rozkaz zatrzymania się, maszyny w jednym momencie stanęły.
- Zająć pozycję, odległości 100 metrów! Wykonać! – rozkazał Gustrow, po czym czołgi zaczęły skręcać i podjeżdżać do wyznaczonych miejsc. Gdy ostatni stanął w miejscu, przez radio padł komunikat – Silnik wyłączyć! Zabezpieczyć broń i pojazd! – a gdy ostatnia załoga potwierdziła wykonanie rozkazu, przez radio dało się słyszeć – Zezwalam na opuszczenie pojazdów!
Załogi zaczęły powoli, jakby niechętnie opuszczać maszyny. Zeskakiwali na ziemię i rozglądali się dookoła. Był piękny, chodź chłodny listopadowy poranek, godzina 7:55. Czołgi zwrócone były na zachód, mając z tyłu, w odległości około pół kilometra granice stolicy. Lufy uniesione do góry stały rzędem niczym palisada broniąca miasta. Czołgiści zaczęli ze sobą rozmawiać, ale o wiele ciszej i spokojniej niż zwykle. Od miasta czuć było niepokój. Drzewa, wolno kołyszące się na wietrze zdawały się powoli oddalać od Moskwy, niczym od śmiertelnego zagrożenia.
- Panie poruczniku, melduję gotowość jednostki! – powiedział sierżant podchodząc do Borii.
- Znakomicie. Macie przerwę, ale pozostać w gotowości. Nie oddalać się na więcej niż 100 metrów od swoich pojazdów.
- Tak jest! – odpowiedział podkomendy, ruszając w stronę najbliższej załogi. Po wydaniu im dyspozycji udał się do kolejnej.
- Cholera… Ale nerwówka… - powiedział do siebie pocierając dłonie i chuchając w nie. – i do tego zimno jak na Syberii…
- Panie poruczniku, herbata dla pana – usłyszał za plecami. Gdy się odwrócił, ujrzał swojego kierowcę Michaiła z kubkiem.
- Dzięki Misza – odpowiedział biorąc od niego herbatę.
Czołgista uśmiechnął się nerwowo i odszedł. Widać było po nim strach. Widać go było po wszystkich. Wśród wyćwiczonych komend, które zdawali, słychać było cień przerażenia. Ta sytuacja przerastała ich nerwowo. Bo któż oparłby się chwili, w której świat stoi na granicy wojny nuklearnej?
Boria pociągnął łyk gorącego napoju, przymknął oczy i uśmiechnął się do siebie w duchu, próbując się wewnętrznie uspokoić. Tak stał przez kilka minut.

- Cel w zasięgu wzroku! – usłyszał Dmitry od Piotra. Wyrwało go to z przemyśleń, w jakie się zagłębił słuchając miarowego ryku diesla i trzeszczącego radia.
- O.. odległość? – zapytał
- 500 metrów.
- Dobrze.
Gdy podjechali do autobusu zobaczyli, że jest pusty w środku. Zatrzymali czołg obok niego i zgasili silnik.
- Cholera, a gdzie kierowca? Igor, zostań w środku przy radiu. Melduj o wszystkim.
- Tak jest.
- Piotr idziesz ze mną na zewnątrz. Poszukamy tego idioty. – powiedział Dmitry przez zaciśnięte zęby. „Jeszcze tego brakowało! Nie dość, że kompania jeździ po całej okolicy to mam się uganiać za jakimś gościem!” – pomyślał.
- Pójdź na prawo, ja pójdę na lewo.- powiedział i ruszył w swoją stronę. Znajdowali się na wjeździe do niewielkiej wsi oddalonej niecałe 7 kilometrów od Moskwy.
Po 5 minutach obaj wrócili do czołgu.
- Znalazłeś go? – spytał dowódca
- Nie.
- Ja też nie. Cholera! W takim razie…
- Panie poruczniku! Wiadomość do pana!
- Idę – powiedział, po czym wskoczył na czołg i wszedł do środka.
- Czarny – 1, tu wszyscy Czarni. Oczekujemy w miejscu zbiórki, odbiór!
„Już? Chłopaki są szybcy!” – pomyślał.
- Tu Czarny – 1, zrozumiałem. Pozostańcie na pozycji, niedługo przekażę dalsze instrukcje, odbiór!
- Tu Czarni. Zrozumiałem, Czarny – 1. Bez odbioru!
Odłożył mikrofon i zaczął wychodzić z pojazdu, gdy prze radio odezwał się inny głos:
- Czarny – 1, tu Pancerny. Odbiór.
Artonow wrócił do radia i odpowiedział:
- Tu Czarny – 1, słucham cię Pancerny.
- Mamy potwierdzone informacje o tym, że rozmowy pokojowe zawiodły. Przystępujemy do ewakuacji ludności cywilnej. Powtarzam – rozmowy nieskuteczne, ewakuujemy ludność.
Dmitry stał przez chwilę nieruchomo. „Rozmowy nieskuteczne? Co to znaczy?” – myślał.
- Zro… zrozumiałem. Czarny – 1, bez odbioru.
Szybko przełączył na częstotliwość kompanii:
- Czarni, tu Czarny – 1. Utworzyć kolumnę z pojazdów i wjechać do miasta. Rozlokować się … - spojrzał na mapę szukając ustalonego miejsca – w rejonie Kitaj - Gorod. Powtarzam – Kitaj – Gorod. Dojadę w trakcie. Odbiór!
- Tu Czarni. Zrozumiałem.
- Czarny – 1 bez odbioru.
Przez chwilę siedział przy radiu zastanawiając się, co zrobić. Po chwili wpadł na pomysł.
- Igor, potrafisz uruchomić autobus? Bez kluczyków?
- Ja… myślę, że tak, panie poruczniku.
- To biegnij i włącz silnik. Jak skończysz, zatrąb. Weź ze sobą Piotra, czeka na zewnątrz. Powiedz mu, że ma poprowadzić autobus za czołgiem. Zrozumiałeś?
- Tak jest!
- Wykonać! – i po tych słowach Igor prawie biegiem rzucił się do wyjścia. Gdy Dmitry został sam w czołgu, nastawił radio na częstotliwość pierwszej kompanii.
- Boria, jesteś tam?!?
- Tu… tak, jestem Dmitry.
- Wiesz co się stało?
- Tak. Rozmowy okazały się nieskuteczne. Czekamy w gotowości.
- Ja jestem poza miastem w jakimś wyp*zdowie! Zaraz jadę do Moskwy. Mam nadzieję, że… - w tym momencie zapaliła się zielona lampa, sygnalizująca bezpośrednie połączenie z Dowództwem Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej z z głośników wydobył się obcy głos:
- Uwaga! Uwaga! Do wszystkich jednostek! Znajdujemy się w stanie wojny! Powtarzam, znajdujemy się w stanie wojny! Wszystkie jednostki mają pozwolenie na użycie ostrej amunicji! Powtarzam, zezwalam na użycie ostrej amunicji!
- O Jezu… - powiedział do siebie Dmitry. Szybko podbiegł do otwartej klapy, wychylił się na zewnątrz i zawołał:
- Chłopaki!!! Szybko, do czołgu!!! – mimo bliskiej odległości krzyczał na całe gardło. Załoga pośpiesznie rzuciła się do środka i zajęła pozycję.
- Odpalaj! Pełna prędkość w stronę Moskwy!
- Panie poruczniku, co się…
- Najgorsze, Igor!! Najgorsze!! Mamy pi*przoną wojnę!!
Igor i Piotr momentalnie zbledli i zastygli na moment nieruchomo. Po chwili jednak szybko przystąpili do czynności startowych. Po kilku sekundach włączyły się wszystkie systemy i zaryczał silnik.
- Pełna moc!!
„Natasza” ruszyła z kopyta. Silnik, nie przyzwyczajony do tak dużych obrotów, zawył przeciągle i T-90 skoczył do przodu. Szybko nabrał maksymalnej prędkości, a załoga nie mogła usiedzieć na miejscach – gąsienice nie dawały rady przy takiej prędkości amortyzować czołgu na podrzędnej, pełnej dziur drodze.
- Sprawdzić uzbrojenie! Załadować kumulacyjnym!
- Tak jest! – odkrzyknął Piotr i mechanicznie zaczął wykonywać żądane czynności. – Pocisk załadowany! Armata gotowa do strzału! – zawołał i położył obie ręce na urządzeniach. Lewa leżała na bezpieczniku, prawa na spuście.
- Odległość pięć i pół kilometra!
- Przyjąłem, pięć i pół!
Czołg trząsł się i skakał, niczym toczący się po kamieniach wózek. Dmitry przemieścił się w stronę radia, kilka razy uderzając się o rozmaite dźwignie i włączniki. Gdy w końcu udało mu się dojść do mikrofonu, pośpiesznie przełączył się na odbiór kompanii.
- Tu dowódca, podajcie status!
- Tu Czarni, zmierzamy w stronę wyznaczonego punktu. Odległość – niecałe 900 metrów. Czołgi uzbrojone! O… - w tym momencie sygnał się urwał, a Igor głośno zawołał:
- O k*rwa!!!
- Co się… - powiedział Dmitry ale nie dokończył pytania. Zobaczył jak Igor przysłania oczy i odskakuje od wizjera. Artonow zauważył bijące z niego, niezwykle jasne światło.
„Tylko nie to… błagam…” – pomyślał i podskoczył do własnego wizjera.
Jego oczom ukazał się potężny błysk, przysłaniający horyzont. Światło zdawało się być jaśniejsze od słońca. Odwrócił wzrok nie mogąc znieść blasku. Po chwili jednak spojrzał na nowo i zauważył wielką kolumnę ciemnego dymu, która w zastraszającym tempie przykryła całe miasto i wstępowała do góry. Nigdy nie widział czegoś tak szybkiego i tak dużego. Potężna, czarna chmura wzbiła się wysoko ponad chmury i zaczęła formować kształt grzyba.
Dla dowódcy czas zwolnił niemiłosiernie. Nie mógł oderwać wzroku od tego co widział. Szok był tak potężny, że Dmitry nie odczuł silnego uderzenia w głowę, gdy czołg podskoczył na przeszkodzie. Gdy tylko zdał sobie sprawię z tego co się stało, górę nad nim wzięły lata ćwiczeń, które przeszedł. Spojrzał niżej i zauważył potężną falę pyłu pędzącą w ich kierunku. Igor powoli powracał do siebie, wciąż mocno przyciskając ręce do oczu. Piotr pojmawszy co się dzieje, ale nadal będąc w szoku patrzył przed siebie nic nie widzącym wzrokiem.
- Czołg stooop!!!
Igor, nadal nie patrząc, instynktownie zahamował. Przy prędkości jaką udało im się rozwinąć, gwałtowne hamowanie rzuciło dziesiątki ton do przodu i wszyscy się przewrócili.
- Czołg przodem do miejsca eksplozji!!!
Igor, niepewnie otwierając oczy i koncentrując wzrok na wysokim słupie dymu, jaki widział przez wizjer ustawił czołg na wprost zagrożenia.
- Przygotować się na falę uderzeniową!!!
Załoga chwyciła się stabilizatorów, skonstruowanych specjalnie na takie okazje. Odsunęli się od ścian, bo przy potężnym uderzeniu drgania spotęgowane przez metal mogą złamać kręgosłup.
- Uwaga!!!
I w tym momencie fala uderzeniowa dosięgła czołgu. „Natasza” podniosła się lekko do góry i stała tak, niczym wierzgający koń, przez dwie sekundy. Następnie opadła z całą swoją siłą i ciężarem. Czołgiści runęli w dół kotłując się na dnie maszyny. Wszyscy stracili przytomność.


Bardzo proszę o komentarze

Pozdrawiam jeszcze raz

Ostatnio edytowany przez MacAron 28 Lut 2011, 22:07, edytowano w sumie 2 razy

[Scurko]

Re: "Postworld" by MacAron

przez Scurko w 01 Gru 2010, 16:15

Znalazłem chwilkę czasu i przeczytałem, tak jak obiecałem . Bardzo fajnie, utrzymujesz klimacik, interesujące rozmowy, bogactwo dialogów no i ciekawa historia. Choćbym chciał to nie mam się do czego przyczepić. Kontynuuj.

Pozdrawiam.

[Elementary]

Re: "Postworld" by MacAron

przez Elementary w 01 Gru 2010, 18:12

Fantastyczne! Podobają mi się dialogi bohaterów Sami bohaterowie również. Do tego bardzo ciekawie opisane działania czołgu, jednak odniosłam wrażenie, że w środku mają dużo miejsca...
Chociażby fragment w którym Dimitr zaczyna iść w stronę radia. W czołgu raczej nie ma miejsca na piesze wycieczki Ujęłabym to w enigmatyczne "Dimitrij przemieścił się w kierunku radia" lub coś podobnego, nie mówiącego o dystansie jaki ma do pokonania. To tylko przykład, jednak jest kilka innych, podobnych temu.
Znajdzie się jeszcze kilka innych pomniejszych błędów, lecz czytając "na trzeźwo" (po paru dniach od napisania) na pewno je wyłapiesz. Troszkę brakuje mi też opisów lokacji.
Podsunąłeś mi też parę pomysłów do mojego opowiadania Czekam więc, na ciąg dalszy.

[MacAron]

Re: "Postworld" by MacAron

przez MacAron w 01 Gru 2010, 18:40

Dzięki za komentarz i uwagi , rzeczywiście z tym chodzeniem po czołgu przesadziłem , ale chyba po prostu nie mogłem znaleźć synonimu, żeby nie powtórzyć poprzednich czasowników. Popracuję też nad opisem lokacji.

Cieszę się, że dałem kilka pomysłów, chętnie przeczytam Twoje opowiadania .

Pozdrawiam

[Elementary]

Re: "Postworld" by MacAron

przez Elementary w 01 Gru 2010, 18:45

Nie ma sprawy, służę pomocą cały czas Co do moich opowiadań, nie bój się postawić każdej krytyki, ponieważ cierpią one na jej deficyt. Wal prosto z mostu co w nich nie pasuje

[Dziki]

Re: "Postworld" by MacAron

przez Dziki w 01 Gru 2010, 18:50

No to powiem szczerze.


To opowiadanie nie przypadło mi do gustu w przeciwieństwie do twego poprzedniego które rzeczywiście , mimo iż było krótkie wciągało i zachęcało do czytania. Tutaj widzę że napisałeś to jakby na szybko , denerwuje mnie brak głębszych opisów które ja uwielbiam z zamiłowaniem czytać. Za dużo dialogów , wiem że buduje się tym akcje ale jednak ... no coś mi tu nie pasuje. Na twoim miejscu na razie odstawiłbym to opowiadanie , dopracował i na razie zajął się losami dwójki z twojego poprzedniego opowiadania stojącego na wysokim poziomie. To moim skromnym zdaniem bardzo odstaje od poprzedniego

Mam nadzieje że pomogłem i życzę miłego pisania !

[MacAron]

Re: "Postworld" by MacAron

przez MacAron w 01 Gru 2010, 19:33

Dzięki za szczerą konstruktywną krytykę Dziki . Postaram się wprowadzić więcej opisów, myślałem że czytelnicy wolą bardziej dialogi od nich ale widać się myliłem . Tak więc w następnych częściach zastosuję się do Twoim uwag .
Aktualnie pracuję nad czwartą częścią pierwszego opowiadania. Dzięki również za oceną debiutu jako "wysoki poziom" .

Pozdrawiam

[Dziki]

Re: "Postworld" by MacAron

przez Dziki w 01 Gru 2010, 19:38

Wiesz przynajmniej ja lubię długie ale i ciekawe opisy , to zależy od czytelnika. Po prostu tak tylko uwaga ode mnie Wychowany na Tolkienie więc też uwielbiam się w czymś sporym rozczytywać

[MacAron]

Re: "Postworld" by MacAron

przez MacAron w 01 Gru 2010, 20:04

Aaaa... to rozumiem Tylko proszę nie oczekuj ode mnie opisów na miarę Tolkiena . Postaram się jednak choć w części sprostać wymaganiom

Pozdrawiam

[MacAron]

Re: "Postworld" by MacAron

przez MacAron w 02 Gru 2010, 19:00

Druga część. Wziąłem pod uwagę Wasze uwagi i mam nadzieję, że tym razem wyszło lepiej .

Pozdrawiam, życzę miłej lektury i proszę o komentarze


Początek

- Igor…? Piotr…? Jesteście cali…? – rozległo się pytanie. W czołgu było całkowicie ciemno.
- Moja głowa… nic nie widzę… Jezu, oślepłem… - usłyszał Dmitry w odpowiedzi rozpoznając głos Igora. Po tych słowach kierowca zaczął płakać.
- Spokojnie, jest po prostu ciemno. – powiedział Artonow próbując się podnieść. Uderzył głową w jakąś dźwignię i chwilowo go zamroczyło.
- Piotr? Żyjesz?
Odpowiedziała mu cisza. Po omacku znalazł latarkę i oświetlił wnętrze pojazdu. Wszystkie ruchome rzeczy leżały w nieładzie na podłodze. Taśmy z amunicją do karabinów maszynowych owinęły się wokół rozmaitych przełączników. Pod tymi rzeczami leżał nieprzytomny Piotr. Dmitry odkopał go i lekko podniósł. Miał ranę głowy i złamaną rękę.
- Elektronika padła przez impuls elektromagnetyczny. Włącz awaryjne zasilanie i sprawdź systemy.
- Już. – po tych słowach Igor podczołgał się do swojego stanowiska i usiadł przy sterach. Po prawej stronie miał skrzynię opatrzoną nazwą „ZASILANIE AWARYJNE”. Otworzył ją i przełączył dźwignię na pozycję „ON”. Po chwili obaj usłyszeli pomruk akumulatora i dźwięki silniczków. Migocząc, wnętrze czołgu powoli rozjaśniło się. Igor zaczął również naciskać guziki, które miał nad głową. Wszystkie, po chwili świecenia się na żółto zapaliły się na zielono.
- Awaryjne zasilanie włączone. Systemy sprawdzone, wszystko działa poprawnie. – powiedział.
- To dobrze. – odpowiedział Dmitry i sprawdził godzinę – była 22:13. Minęło około 14 godzin od eksplozji. Porucznik zajrzał przez swój wizjer, gdzie ujrzał wszystko na zielono – noktowizja zadziałała automatycznie. Jego oczom ukazały się ogromne chmury skoncentrowane nad miastem, które z kolei niczym nie przypominało do niedawna dużej, dziesięciomilionowej metropolii. Artonow zrobił 10-krotne przybliżenie i ujrzał ruiny będące do niedawna potężnymi wieżowcami. W niektórych miejscach panowały ogromne pożary, które trawiły budynki. W oddali sporej wielkości blok zaczął się walić i Dmitry ujrzał wstępującą między ulicami chmurę pyłu. Zabudowania nie były już rzędami budowli, lecz wyrastającymi z ziemi reliktami cywilizacji. „Jezu Chryste…” pomyślał porucznik i odstąpił od wizjera.
- To się wydarzyło naprawdę… - powiedział cicho sam do siebie.
Igor opatrywał Piotra. Zabandażował mu głowę tak, że widać było jedynie oczy, nos i usta rannego. Złamaną rękę ustabilizował i również obandażował. Razem z dowódcą ułożyli go na podłodze i zabezpieczyli przed ewentualnymi uderzeniami.
- Włącz… licznik Geigera – usłyszał Igor od porucznika. Obaj popatrzyli się na siebie i Igor powoli, bojąc się tego co może zobaczyć przemieścił się w stronę urządzeń. Nacisnął włącznik małego ekranu ze wskaźnikiem i ten od razu zaskoczył. Obaj usłyszeli trzeszczenie licznika i wskazówka momentalnie przesunęła się w okolice czerwonej granicy. Skala składała się z pięciu równych części. Urządzenie wskazywało trzy i pół.
Dmitry spojrzał na przestraszoną twarz Igora.
- Spokojnie, w „Nataszy” nic nam nie grozi. Ołowiane płyty w pancerzu chronią nas przed każdym promieniowaniem.
Igor spojrzał na dowódcę i nic nie powiedział. Usiadł tylko na swoim miejscu i zwiesił głowę. W czołgu zapanowała cisza, w tle słychać było rozmaite urządzenia i miarowe trzeszczenie licznika i radia. Dmitry chwycił za gałkę i nastawił na kanał ogólny. Była to częstotliwość, na której wszystkie jednostki mogły go słyszeć. Nacisnął przełącznik i rozległa się cisza. Urządzenie czekało ja jego słowa.
- Tu Czarny – 1, czy ktoś mnie słyszy?
Puścił przełącznik i na nowo rozległ się szum. Nikt nie odpowiedział. Artonow powtórzył pytanie, bezskutecznie.
- Co teraz, panie poruczniku? – usłyszał przed sobą. Igor zdawał się być całkowicie zmarnowany i złamany. W jego głosie pytanie brzmiało sucho, obdarte z jakichkolwiek emocji.
- Ja… muszę pomyśleć. – odpowiedział Dmitry. Nigdzie, ani na studiach, ani na ćwiczeniach nie postawiono go w takiej sytuacji. Pierwszy raz nie wiedział, co należy zrobić. Po dłuższej chwili wydał polecenie:
- Włącz silnik.
Igor posłusznie odpalił diesla. Maszyna chwilę, jakby niechętnie, zabuczała i zgasła. Kierowca spróbował jeszcze raz i spotkał się z taką samą reakcją.
- Przeczyszczę filtry i pompy – powiedział. Podniósł się lekko i chwycił za rząd dźwigni. Wszystkie przestawił w dół, poczekał chwilę i z powrotem skierował je w górę. Znowu zasiadł przy sterach i spróbował zapalić.
Tym razem silnik zacharczał i po chwili ryknął. Igor, sprawdzając czy jest w dobrym stanie, dodał gazu. Potężny diesel wydał z siebie mocny, ogłuszający pomruk po czym przeszedł na miarowe buczenie.
- Silnik włączony i sprawny – zakomunikował.
- W takim razie jedziemy do Moskwy. – usłyszał w odpowiedzi. Spojrzał na dowódcę i ujrzał jego zdecydowaną minę. Kiwnął głową, zapalił główne reflektory i powoli ruszył. Ciężkie monstrum zatrzęsło się i zaczęło czołgać do przodu.
- Tylko powoli! Piotr nie może się poobijać. – powiedział Dmitry przekrzykując urządzania. Igor w odpowiedzi ponownie kiwnął głową – pojedziemy do pierwszej kompanii… do Borii…

„Natasza” mijała do niedawna bujne lasy i wiejskie domy. Zabudowania, lichej i starej konstrukcji zostały dosłownie zmiecione. Nad fundamentami widać było jedynie kawałki ścian. Liczne cegły walały się po okolicy, wśród połamanych i powywracanych drzew. Pojedyncze z nich nadal stały, były jednak ogołocone z gałęzi. Przypominały pale wzbite w górę, oczekujące na swoje ofiary. Kilka samochodów leżało przewróconych na poboczu, a pobliska szopa dogorywała po niedawnym pożarze. Czegoś takiego czołgiści nigdy nie widzieli. Szok i wstrząs wywołany tym co obserwowali nie pozwolił im odezwać się ani słowem. Ich T-90, przy prędkości kilkunastu kilometrów na godzinę powoli sunął w stronę stolicy.
Po niecałych trzydziestu minutach wyjechali na główną drogę – miejsce, gdzie jego kompania się rozdzieliła. Kilkakrotnie próbował jeszcze wezwać ich na radiu, nawoływał też kompanię Borii. Za każdym razie odpowiadał mu miarowy szum wydobywający się z głośników.
Gdy wreszcie dotarli do granicy miasta, stanęli. Artonow wyłączył w wizjonerze noktowizor, w stolicy było dostatecznie jasno. „Natasza” stała przy wjeździe na dużą ulicę, wzdłuż której ciągnęły się rzędem liczne bloki. Dmitriemu, patrzącemu wzdłuż tej szerokiej drogi, której granice po bokach wyznaczały szare, obdarte z tynku i okien wraki dawnym bloków i gdzieniegdzie palące się nadal ogniska, wydawało się, że właśnie stoją u granic piekła. W głębi widać było wraki samochodów, bez ładu rzucone na ściany budynków. Ulica, przykryta gęstą warstwą pyłu sprawiała wrażenie szarej, szerokiej ścieżki przez wieki przez nikogo nie uczęszczanej. Zawalone ściany blokowały miejscami przejazd. W oddali ciągle było słychać odgłosy walących się wieżowców, których konstruktorzy nie przewidzieli tak dużej, destrukcyjnej siły. Śmierć – to właśnie widzieli czołgiści. Tylko to wypełniało ich myśli i wzrok. Śmierć w najczystszej postaci.
Po dłuższej chwili wpatrywania się w ruiny, dowódca powiedział cicho, jakby z przestrachem:
- Wolno naprzód.
„Natasza” dźwignęła swoje czterdzieści pięć ton i zaczęła toczyć się w głąb ulicy. Igor starał się jechać bardzo powoli i cicho, tak jakby bał się zbudzić bestię czyhającą za rogiem. Gdy tylko wjechali na kilkaset metrów ich oczom ukazały się pojedyncze zwłoki. Część leżała po prostu na ulicy twarzą do ziemi, przykryta lekką powłoką z pyłu. Inne, porozrzucane w nieładzie wystawały z wraków pojazdów bądź okien bloków. Dmitry usłyszał, jak Igor szlochał pod nosem przejeżdżając po ofiarach eksplozji. Nie miał możliwości manewru i musiał przeć naprzód.
Gdy przejechali kolejny dłuższy odcinek, napotkali dużych rozmiarów zawaloną ścianę. Była oparta o budynek po przeciwnej stronie ulicy i sprawiała wrażenie przechylonej kurtyny. Wieżowiec, z które odpadła nadal niepewnie stał po lewej stronie drogi. Brak jednej ze ścian odsłonił jego wnętrze i czołgiści zobaczyli mieszkania, z których meble wraz z ich właścicielami zdmuchnęła fala uderzeniowa. Pojedyncze rzeczy nadal się w nich znajdowały, przewrócone i połamane.
- Dalej nie przejedziemy, panie poruczniku. – powiedział Igor ocierając łzy i zatrzymując „Nataszę” 50 metrów przed przeszkodą.
- Załaduj burzący. – odpowiedział spokojnie Dmitry.
Kierowca obrócił się w stronę dowódcy niepewnie patrząc mu w oczy. Artonow odpowiedział mu spojrzeniem i powtórzył komendę:
- Załaduj burzący.
- Ale... panie poruczniku… czy naprawdę musimy jeszcze bardziej niszczyć to miasto? – zapytał niepewnie Igor. Był cały roztrzęsiony i ciągle łkał.
- Nie mamy wyboru Igorze. – spokojnym, opanowanym głosem odpowiedział Dmitry. W rzeczywistości był bliski rozpaczy. Szok i niedowierzanie nadal przysłaniały mu umysł. Nie mógł jednak dać po sobie poznać, iż również on jest przerażony i tak naprawdę też nie chce tego robić.
Igor niepewnie podniósł się z siedzenia kierowcy i usiadł na miejscu działonowego. Spojrzał na nieprzytomnego Piotra i uruchomił panel ładowniczy. Na ekranie wyświetliły się informacje o aktualnym stanie armaty i ilości dostępnej amunicji. Wybrał opcję „przeładowanie” i nacisnął na „burzący”. Zamek automatycznie trzasnął i w środku dało się słychać taśmę ładowniczą. Po chwili status armaty zmienił się z „ładuję” na „gotowe”. Igor zajrzał w celownik. Na skrzyżowaniu dwóch linii – pionowej i poziomej – widział środek ściany. Wziął poprawkę na najsłabszy punkt przeszkody i powoli położył ręce na bezpieczniku i spuście.
- Odbezpieczyć. – powiedział spokojnie Dmitry.
Przełącznik łagodnie trzasnął zmieniając pozycję z zielonej na czerwoną. Armata była gotowa do strzału.
Igor spojrzał jeszcze raz na dowódcę i gdy na jego twarzy nadal widział tę samą, zdecydowaną minę, obrócił się w stronę spustu. Dmitry spojrzał w wizjer patrząc w kierunku celu i rozkazał:
- Ognia.
Igor nacisnął spust i wśród miarowych dźwięków silnika rozległ się potężny huk. Działo odskoczyło do tyłu i po chwili wróciło na miejsce. Odrzut 125-milimetrowej armaty zakołysał „Nataszą”, która lekko odchyliła się do tyłu. W jednej sekundzie cel spowiła ogromna chmura nagromadzonego przez kilka godzin pyłu. Wizjer został całkowicie przysłonięty i przez dłuższą chwilę nie było nic widać.
Po kilku minutach kurz zaczął opadać i oczom Artonowa ukazała się ogromna wyrwa w zawalonej ścianie. Pocisk burzący stworzył sporych rozmiarów dziurę, ale siła uderzenia na szczęście nie zawaliła całej przeszkody. Przed czołgiem, niczym otwarte wrota do królestwa ciemności, stała sporych rozmiarów szczelina zapraszająca do środka. Dmitry zauważył, jak na reszcie ściany nagle zaczynają pojawiać się czarne kreski. Początkowo nieliczne, po chwili zaczęło ich przybywać. Obejrzał się po okolicznych budynkach i zauważył na nich to samo.
Igor, który zasiadł ponownie na swoim miejscu, również to zauważył. Spojrzał pytająco na dowódcę.
- To deszcz. Czarny deszcz radioaktywny. Ma w sobie pył zassany do góry podczas eksplozji. – odpowiedział głosem znawcy Dmitry. Słysząc słowo „radioaktywny” Igor wstrząsnął się. – spokojnie, w „Nataszy” nic nam nie grozi. – powiedział porucznik widząc reakcję podwładnego.
Po chwili, wśród opadających, ciężkich kropel deszczu ruszyli naprzód. Opad nabierał na sile i po kilku minutach w mieście panowała ulewa. Budynki, wraki i ciała zamieniły się w czarne elementy tego straszliwego krajobrazu. Ogień przygasał pod naporem deszczu i wkrótce w mieście zapanowały egipskie ciemności. Jedynym jasnym punktem w stolicy były reflektory czołgu.
Dmitry na nowo uruchomił noktowizor. Ciemność naokoło przykryła swą powłoką resztki metropolii. Całe miasto zgasło, podobnie jak niedawno obecne w nim życie.

- Zbliżamy się do pozycji pierwszej kompanii – usłyszał Artonow. Otrząsnął się z przemyśleń i spojrzał pytająco na kierowcę.
- Jeszcze 500 metrów. – powiedział Igor odpowiadając na spojrzenie.
„Natasza”, po prawie trzech godzinach przebijania się przez Moskwę wyjeżdżała na jej zachodnią część. W oddali, na końcu ulicy, którą jechali, Dmitry spostrzegł otwartą przestrzeń. To tam, według rozkazów, miały się rozlokować T-80 Borii.
Gdy podjechali na koniec ulicy ujrzeli kilka czołgów stojących nieregularnie i skierowanych w różne strony. Jeden z nich był przewrócony. Artonow zauważył coś niepokojącego – wszystkie musiały stać tyłem do miejsca eksplozji, przez co nie mogły stawić czoła fali uderzeniowej. Drzewa, które znajdowały się niedaleko były przewrócone bądź w połowie złamane. Przed czołgistami ukazały się rozległe podmoskiewskie pola, kiedyś jasne i kolorowe, teraz jednakowo czarne. Wyglądało to jak jednorodna, płaska powierzchnia, niczym podłoga w ogromnym budynku.
- Przełącz mnie na megafon. – powiedział do Igora gdy podjechali do czołgów i zatrzymali się. Kierowca posłusznie nacisnął guzik po swojej prawej stronie.
- Tu porucznik Dmitrij Artonow z drugiej kompanii trzeciego pułku! Czy ktoś mnie słyszy? Powtarzam, czy ktoś mnie słyszy?
Wokół panowała cisza. Zewnętrzny mikrofon rejestrował jedynie dźwięki walących się w oddali drzew i budynków.
- Powtarzam! Tu porucznik Dmitrij Artonow z drugiej kompanii trzeciego pułku! Czy ktoś mnie słyszy?
Stojące wokół czołgi, przykryte czarnym płaszczem zdawały się stać tu od wieków. Nic nie wskazywało na to, że jeszcze kilka godzin wcześniej znajdowały się w nich żywe istoty. Teraz, poprzewracane i zniszczone, przypominały mogiły na cmentarzu.
„Mają otwarte włazy” – pomyślał Dmitry przyglądając się najbliżej stojącym maszynom. Nagle poczuł, jak po jego policzkach ciekną łzy.
- Boria… - wymamrotał i głośno się rozpłakał.
Igor, spostrzegły Artonowa płaczącego, odwrócił się i zwiesił głowę. On również miał łzy w oczach.

- Igor… - powiedział cicho Dmitry po dłuższej chwili.
- Tak?
- Wystrzel flarę.
Igor popatrzył zdziwiony na dowódcę, ale zaraz potem zrozumiał. Sięgnął do tablicy znajdującej się po jego lewej stronie i włączył jeden z przycisków. Nad „Nataszę” wystrzelił biały pocisk ciągnący za sobą smugę światła, który rozprysnął się pięćdziesiąt metrów nad czołgiem. Gdy powoli spadał, zmienił kolor na zielony, a po chwili na czerwony. Tak opadał kilka minut zmieniając kolory, aż wreszcie zgasł. Wraz z nim w zgasła dotąd tląca się w sercach ocalałych nadzieja…

[BloodsuckerxD]

Za ten post BloodsuckerxD otrzymał następujące punkty reputacji:

MacAron.

[MacAron]

Re: "Postworld" by MacAron

przez MacAron w 09 Sty 2011, 11:52

Siemka
szczerze mówiąc, zamierzałem to opowiadanie poważnie rozwinąć, ale wydawało mi się, że nie wzbudza zainteresowania. To, co jest opublikowane miało być zaledwie porządnym wstępem do całej historii.
Jeśli naprawdę Ci się podoba, to poważnie zastanowię się nad kontynuacją . Dzięki wielkie również za kozaka .

W obu opowiadaniach staram się z każdą częścią wprowadzać poprawki co do warsztatu, doskonalić formę. Prosiłbym przy tym o zgłaszanie uwag, zarówno co do treści, jak i sposobu budowania fabuły, w tym opisów akcji, emocji, opisów miejsc i zjawisk. Bez porządnej krytyki (również tej surowej ) trudno jest się rozwijać .

Dzięki jeszcze raz BloodsuckerxD