1‰

[MordercaBezSerca]

Za ten post MordercaBezSerca otrzymał następujące punkty reputacji:

KOSHI, Poldzer, Mruk.

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 10 Paź 2020, 21:30

- A Pan wie, że to u nas tylko? To wszystko tak lokalnie jest – Idziemy szpalerem pordzewiałych samochodów w kierunku zachodzącego słońca. Kobieta papla już od dobrej godziny.
- Porucznik nam mówił. Bo tam, na zachodzie to wszystko normalnie jest dalej. Tylko u nas, tak mówił, że kwarantanna. Ale już się skończyła i teraz będą wszystkich stąd zabierać. – Idzie sprężystym krokiem. Tobołek przyciśnięty ciasno ramionami do piersi, wzrok zafiksowany w jeden punkt. Niezachwiana wiara - tego jej zazdroszczę.

fragment - rozdział 3. Autostrada





2. Las

:

Ręce lekko drżą po kilkuminutowym biegu przez łąki. Strzały to milkną na moment, to rozszczekują się po chwili się od nowa. Łapię dwa ostatnie slagi i wpycham głęboko do magazynka strzelby. W tym ładunku zamiast koszyczka ze śrutem jest jeden masywny, trzydziestogramowy, ołowiany walec. Taki tępo nosy, rozpędzony pocisk w momencie uderzenia rozpłaszcza się jak naleśnik. Widziałem kiedyś jak Ojciec trafił dzika w biegu. Prawie dwustukilowy knur fiknął salto w powietrzu i padł od razu z czaszką otwartą jak skorupka jajka. Na górę ładuję cztery naboje z grubym śrutem. Dziewięć ołowianych kul na średnim i bliskim dystansie zmiata wszystko na swojej drodze. Ostatni, siódmy pocisk wpycham wprost do lufy… Zima się skończyła, jeżeli go wybudzili to będę potrzebował wszystkiego… Pamiętam jak Ojciec pierwszy raz dał mi pistolet do rąk. Ciężki, prawie półtora kilowy kawał czarnej stali waży połowę tego co strzelba. Ledwie mogłem go utrzymać w wyciągniętych rękach. Teraz szybkimi ruchami, po kolei wciskam pestki dziewięć na dziewiętnaście do trzech lśniących, srebrnych magazynków. Do każdego dziewiętnaście sztuk, razem pięćdziesiąt siedem plus jeden w lufie. Odciągam kurek, zapinam bezpiecznik i wsuwam broń do kabury za paskiem na plecach. Nóż przy pasie na lewym boku. Drugi mniejszy, w kieszeni na udzie. Do plecaka butelka wody, suchary i zestaw opatrunków. Do Lasu mam kawałek, dojdę już po zmroku. Szkoda, że ostatnia latarka przestała działać jeszcze jesienią. No nic, będzie ciekawiej.

Wychodzę na węzeł Autostrady. Podwójny, przedzielony barierami pas asfaltu jest zapchany wrakami samochodów. Dwieście kroków na zachód za zjazdem leży pękate cielsko cysterny otoczone wbitymi w nie mniejszymi pojazdami. Wszystkie auta po lewej i prawej stronie jechały w tym samym kierunku – na zachód. Teraz pordzewiałe, wypalone wraki szczelnie wypełniają całą przestrzeń aż do następnego zakrętu. Od wschodu, to tego miejsca droga jest pusta. Pozostali, po wypadku cysterny zdołali zjechać zjazdem. Reszta odcięta ścianą płomieni zostawiła auta i biegła jak najdalej korytarzem pomiędzy ekranami dźwiękochłonnymi.
…
„Śnieg…. Rodzice na przednich siedzeniach samochodu… mówią coś nerwowo… Huk … srebrne drobiny szkła dookoła… Krzyk… Czerwona poświata huczących płomieni, gdzieś za nami… Ludzie biegną dookoła samochodu… Ktoś odpina pasy i bierze mnie na ręce…. Brodata twarz, chmura oddechu w zimnym powietrzu…”
…..
Opieram się o metalowa barierę i wypuszczam powietrze. "Dobra, skup się!". Strzały zamilkły jakiś kwadrans temu. Słyszałem je wyraźnie z lewej strony. Autostradą na pewno nie poszli, bo wozy nie przejechałyby między wrakami. W takim razie na południowy zachód - serwisówką na Żwirownię.

Między drzewa wchodzę po zmroku. Idę ostrożnie, krok za krokiem, wsłuchując się w odgłosy lasu. Księżyc rozciąga po ziemi cienie sosen i świerków. Pierwszego trupa znajduję pięćdziesiąt kroków za linią drzew. Siedzi sztywno oparty o pień. Nogi prosto, ręce wzdłuż ciała, tylko głowa przekrzywiona bokiem i opuszczona tak nisko, że ucho wchodzi niemalże pod prawą pachę. Na szutrówce rozwleczone tobołki i mały niebieski wózek. Łuski po pociskach lśnią w koleinach. Przyklękam w cieniu choinek po lewej stronie i wsłuchuję się w odgłosy nocy. Przede mną prosty odcinek dojazdówki do Żwirowni. W oddali widzę ciemną bryłę wozu zaraz przy wjeździe do zakładu. Przeskakuje od cienia do cienia, po dziesięć – piętnaście kroków na raz, z bronią gotową do strzału. To bardzo złe miejsce. Wybrali najgorszą z możliwych dróg. Z bronią przy ramieniu podchodzę do nieruchomego wozu. Ani żywej duszy. Wszędzie rozwleczone, porzucone tobołki i skromny dobytek Przybyszów. Tylko koń nadal tkwi dzielnie na posterunku. Martwe, wytrzeszczone w przerażeniu oczy zwierzęcia i kałuża krwi pod dyszlem. Powoli lustruję otoczenie znad muszki strzelby. Łapię za plandekę wozu i jednym szarpnięciem odkrywam zawartość.
- Не стреляй!!! – Grubas wciśnięty w najgłębszy kąt skrzyni ładunkowej zasłania się rękami.- пожалуйста! Не стреляй!!! – Kuli się skamląc przed wylotem lufy.
- Cicho! Zamknij się matole! – Syczę na niego przez zaciśnięte zęby. Tak się rozdarł, że go słychać na pół wsi. Nerwowo rozglądam się na boki.
- T-to.. ty Polak? Tutejszy? – No proszę, niby taki durny z wyglądu, po ludzku gadać umie.
- Tak, Polak. A teraz cicho i złaź z wozu – odsuwam się dwa kroki od plandeki i pokazuje lufą żeby się nie ociągał.
- Kiedy ja nie mogę – Gruby jęczy żałośnie - Widzisz, jak mnie urządził? Całą nogę mam poharataną, ustać nie dam rady.
- Kto?
- Potwór, mówię ci chłopcze! Ogromny wilkołak. Pazurem mnie zaczepił gdyśmy tylko weszli do lasu. Konia ubił, ludzi rozszarpał, alem go odgonił, zabił chyba nawet! – Na potwierdzenie kiwa nerwowo głową i próbuje sięgnąć po dubeltówkę.
- Ej! Ręce na widoku! – Biorę go od razu na muszkę.
- Chłopcze spokojnie, tu sami swoi. Spójrz sam – opatrunek mam na nodze i O! Patrz jak mi rękę załatwił – kurtka na szmaty.
- Aha, szybkoś się pan opatrzył. Tak fachowo nawet – spoglądam z ukosa na udo ciasno obandażowane w jodełkę czystym opatrunkiem.
- No taa, bo ja proszę ciebie mam bojowe doświadczenie. Ja we wojskach służyłem. Pierwszą pomoc to ja znam. Ja tu nawet, proszę ciebie, sam na ochotnika zostałem, żeby reszta mogła z życiem ujść. Ostrzeliwałem się tu z wozu żeby potwór za naszymi iść nie mógł. I ja tego ….
- Cicho! – Ucinam go w pół słowa i szybko obracam się w
stronę lasu . Próbuję coś dojrzeć w jasnej poświacie księżyca. Pięćdziesiąt kroków od nas ściana młodych choinek nagle łamie się z trzaskiem i na drogę wypada Bestia! Przystaje na chwilę na tylnych łapach i prostuje się na całą wysokość. Jest dwa razy wyższy ode mnie. Zimne powietrze nocy rozdziera wściekły ryk niedźwiedzia. Przednie pazury uderzają w ziemię, gdy zwierz rusza szarżą prosto na nas. Czarny łeb, omotany dookoła karku zwojem zardzewiałego drutu kolczastego kołysze się na boki, a Bestia nabiera rozpędu. Ostra krawędź metalowej tabliczki wbitej kłąb łapie refleks księżyca. Nie czekam dalej – ściągam spust i od razu przeładowuję. Jeszcze jeden strzał i zwierz myli krok i potyka się o własną łapę. Trzeci i czwarty wyrywają krwawe kępy futra z kłębu i szerokiego boku. Piąty dokładam, gdy jest mniej niż trzy kroki ode mnie. Ten go zatrzymał – prawa łapa broczy posoką na żwir. Niedźwiedź spina się jednak do ostatniego skoku. Dobra, teraz dwa slagi w łeb i kończymy. Szarpię czółno przeładowania i zastygam z przerażenia! ZACIĘCIE! W ostatnim odruchu zasłaniam się strzelbą i wtulam głowę w ramiona. Uderzenie przychodzi z prawej i momentalnie czuję jak świat zaczyna koziołkować. Twarde kamienie drogi uderzają mnie po kolei w lewy bark, kolana, prawą łopatkę. Po uderzeniu w czoło już nic nie czuję.
…
„Ojciec, czego wciąż powtarzasz, że ta strzelba to szajs?”
„ Synek, widzisz ten tu napis, z boku na komorze zamkowej. Widzisz, nie? Taki ładny, czerwony i po amerykańsku? Nawet bez błędu napisali. No, no to widzisz – to jest jedyna rzecz, którą Turki zrobili w tej strzelbie porządnie – JEDYNA. Reszta to jest Popiardółka z Gównolitu z Gwarancją do Pirszego Deszczu”
„Ojciec, przesadzasz”
„Mówię ci, kiedyś bedzie bida przez tą strzelbę, bedzie bida”
…
Prawa strona twarzy kłuje mnie niemiłosiernie jakby ktoś wbijał mi pod skórę dziesiątki małych igiełek. Głowę otula mokry kokon przytłumionych dźwięków. Powoli podciągam pod siebie ręce i na drżących łokciach winduje się do pionu. Chwilę kołysze się w przód i tył siedząc na piętach. Obraz rozjeżdża mi się na boki. Po chwili ogniskuję ciemne plamy w logiczną całość. Wóz. Noc. Księżyc. Nad wozem wielki czarny cień. Rozdarty brezent plandeki wisi w strzępach. Słyszę mlaskanie i chrzęst. Pazury skrobią po drewnie. Wyszarpuję pistolet zza pleców, łapię w obie ręce. Mucha kręci piruety w szczerbinie, a ta rozjeżdża się na boki. Zaciskam zęby i szarpię za spust. Pięciocalowa lufa wypluwa ośmiogramowe pociski w takt uderzeń serca. Obraz zamienia się w animacje poklatkową oświetlaną stroboskopowymi rozbłyskami gazów wylotowych. Czarny cień odwraca się w rwanej sekwencji ruchów. Na karku i potężnej piersi wykwitają rdzawe ślady po uderzeniach kul. Bestia góruje już nade mną gotowa spaść mi na głowę i całym ciężarem wgnieść w ziemię. Każdy kolejny pocisk, siłą podrzutu idzie coraz wyżej, aż wreszcie jeden z ostatnich zahacza o prawy łuk brwiowy. Gałka oczna eksploduje w fontannie krwi i limfy, a z gardła niedźwiedzia dobywa się ogłuszający ryk bólu i wściekłości. Bestia rzuca się w lewo momentalnie schodząc z linii strzału. W dwóch skokach dopada do Jeziora. Głośny plusk i fontanna różowej piany, skrzącej się w świetle księżyca. Ściskając miarowo zablokowany spust prowadzę lufę za odpływającym niedźwiedziem, mimo że zamek już dawno został w tylnym położeniu, a w komorze widać niebieski donośnik pustego magazynka. Łapię oddech i drżącą ręką sięgam po pełny. Udaję mi się trafić magazynkiem w gniazdo rękojeści już za trzecim razem. Zrzucam zamek, odkładam broń na trawę, składam się w pół i wymiotuję pod siebie.

Pozbieranie się z ziemi zajęło mi dobrą chwilę. Uderzenie zerwało plecak. Rozdarty w połowie nie nada się już do niczego. Upycham suchary i opatrunki po kieszeniach, butelkę z wodą biorę do ręki. Strzelba leży na środku drogi. Sięgam po nią z rezygnacją. Wypłowiały plastik kolby jest praktycznie rozerwany wzdłuż, przez dwie głębokie szramy po pazurach. Wszystko trzyma się na pojedynczych włóknach. Patrzę ze złością na wpół otwarte okienko wyrzutnika i szarpię czółnem. Pusta łuska gładko wyskakuje, a łyżka na jej miejsce podaje nowy ładunek.
- Turecki szajs! – Kręcę głową z niedowierzaniem.
Powoli podchodzę do wozu. Widok nie jest szczególnie malowniczy, ale sam jestem w takim stanie, że nawet mnie to nie rusza. Niedźwiedź był bardzo metodyczny. Zaczął od głowy i systematycznie posuwał się w dół. Przy tylnej krawędzi widzę nietknięte buty Grubego z resztkami właściciela w środku. Cała reszta zmieściłaby się teraz do mojego worka na kruki. Sięgam ponad różowymi kośćmi po dubeltówkę. Jest cała uwalana we krwi. Podłoga wozu wygląda jakby ją ktoś pomalował na czerwono. Przełamuję baskilę i pod światło oglądam łuski ładunków. Dwa nietknięte oczka spłonek lśnią na srebrno. Łapię za kryzę okucia, wyjmuję nabój z lufy i pociągam nosem nad otwartą komorą. Tak jak myślałem – z tej broni dawno nie strzelano. Powłócząc nogami oddalam się od wozu nawet nie spoglądając na doczesne szczątki Grubego. Kieruję się ku zabudowaniom Żwirowni. Do sterowni wciśniętej pomiędzy skrzynię sortowni wstępnej i przysadziste kruszarki stożkowe wiodą strome schodki z kratki WEMA . Wywindowana na metalowej kratownicy dobre dziesięć stóp nad powierzchnię gruntu zapewni nie tylko względne bezpieczeństwo, ale i całkiem dobry punkt obserwacyjny. Po drodze zgarniam jeszcze trzystopowy kawałek grubościennej rurki i kulejąc wspinam się stopień po stopniu na górę. Gramolę się do środka, zmiatam nogą kłąb szmat z podłogi, zatrzaskuje metalowe drzwi i podpieram klamkę rurą. Odsapnę tylko chwilkę i zaraz się ogarnę. Siadam na fotelu operatora, wywalam nogi na pulpit sterowniczy i na moment zamykam tylko jedno oko.



Gdy podnoszę głowę jest już całkiem jasno. Przez zakratowane, szerokie okno widać panoramę jeziora i okalającego je Lasu. Strzępy gęstej mgły przelewają się nad taflą wody i wplatają palce w nadbrzeżne trzciny. Coś się rusza na przeciwległym brzegu, obok na wpół zatopionej pogłębiarki. Cały się spinam, gdy resztka adrenaliny znowu uderza w żyły, ale po chwili opadam z powrotem na krzesło. To tylko stadko dzików przemyka przez sosnowy zagajnik. Ciężko przełykam ślinę i dotykam zakrzepłej krwi i drobinek piasku przyklejonych do twarzy. Nie mogę unieść prawego barku. Ostry ból ramienia odzywa się przy każdym ruchu. Rozglądam się po sterowni. Na lewej ścianie wisi biała skrzynka z czerwonym krzyżykiem. W środku pomarańczowe pudełko z wypłowiałego plastiku. Otwieram z nadzieją wieczko. No tak, podstawowy zestaw pierwszej potrzeby – dwa kieliszki lekarskie. Rzucam pudło w kąt i z trudem zdejmuję kurtkę i polar. Na prawym ramieniu ogromny fioletowo-żółty krwiak. Oba kolana zdarte do krwi. Przemywam twarz wodą z butelki. Na podłodze zbiera się brudno różowa kałuża. To co zostało we flaszce wypijam jednym haustem. Pora ocenić straty w sprzęcie. Strzelba mechanicznie „się naprawiła”, ale drogo mi policzyli za ten serwis. Z moim ramieniem i tak nie dam rady się złożyć, ale jak nie zabezpieczę kolby to się całkiem urwie. Przez chwilę zastawiam się czy nie zamienić mojego turczyna na broń Grubego. Elegancka robota – grawerunek na baskili, orzechowa, grubo lakierowana osada, długie, dwudziestoośmiocalowe lufy. Do tego dubeltówka się nie zacina. Lepiej oddać dwa pewne strzały, czy jeden z loterią na wylosowanie sześciu kolejnych? Dobra, odstawiam dwururkę pod ścianę, wyjmuje tylko oba ładunki. Gruby śrut zawsze się przyda. Pod pulpitem znajduję nieźle wyposażoną skrzynkę narzędziową. Pożyczam sobie na wieczne nieoddanie rolkę czarnej taśmy izolacyjnej i płaski pilnik. Delikatnie zgładzam zadziory na plastiku kolby, po czym okładam cienką warstwą gąbkowej wyściółki wyprutej z oparcia fotela. Całość ciasno okręcam izolacją, mocno zaciągając każdy motek. Wygląda to „lepij-jak-z-fabryki”. Mam nadzieję, że się nie rozpirzy na kawałki przy pierwszym strzale.

W wodzie, niedaleko brzegu pływają dwa trupy. Kolejny leży z szeroko rozrzuconymi rękami jakieś dziesięć kroków od wozu. Nie widzę żadnego z uzbrojonych strażników. Wszystko to biednie ubrani ludzie wyglądający tylko nieco lepiej od Staruszka. Obchodzę wóz dookoła. Pod ławką woźnicy znajduję kawałek czerstwego żytniego placka zawiniętego w czystą ściereczkę, metalowy termos z wodą i proste narzędzia. Zabieram chleb i wodę. Nawet nie ładuję się na skrzynię – wszystko wygląda tam jak po przejściu przez sieczkarnię. Tobołki i walizki już dawno przesiąkły krwią. Trzeba rozważyć opcje – mogę po prostu wrócić do Domu i o wszystkim zapomnieć, albo ruszyć śladem Bestii i dokończyć sprawę definitywnie. Trzecia możliwość to ruszyć szlakiem na zachód, żeby dowiedzieć się co z Młody… ą? No z córką Staruszka.

Na piaszczystej gruntówce ślady ogumionych kół wozu prowadzą zakosami prosto w głąb Lasu. Cały obszar jest pocięty na nierówne prostokąty szutrowymi przecinkami. Jedną od drugiej dzieli jakieś dziesięć minut marszu. Przewrócony wóz znajduję przy czwartej. Brezent plandeki jest zdarty z całej tylnej części. Złamany dyszel zawinął się pod spód. Co ciekawe, nie ma konia. Ktoś przeciął skórzane postronki chomąta ostrym narzędziem. Pod wozem znajduję jednego trupa. Młodszy od pozostałych, ortalionowa kurtka, zielone spodnie z kieszeniami, czarne wysokie buty. Klatka piersiowa rozerwana potężnym uderzeniem długich pazurów, prawa noga przygnieciona burtą wozu. Nie ma broni, choć dookoła leży pełno łusek. Zielone, smukłe - od automatów; krótkie, błyszczące - od dziewiątki i trochę plastików od gładkiej. Poza tym nic. Wóz jest całkiem pusty, nie ma nawet szmat czy tobołków. Szutrowa przecinka prowadzi na północ – prostopadle do linii Autostrady. Podkowy odcisnęły wyraźne półksiężyce w błocie na obrzeżach kałuż. Do tego wiele śladów butów. Chyba mieli szczęście i udało im się jednak uratować. Z tym, że niedźwiedź po zabawie ze mną pobiegł dokładnie ich tropem. Odchodzę w bok między choinki i z bronią gotową do strzału idę krok za krokiem równolegle do przecinki. Kilkanaście minut i staję na skraju otwartej przestrzeni. Przede mną linia kolejowa i biegnąca z nią ramię w ramię Autostrada.
….
„- Po co budować taki most nad drogą, co na mim drzewa rosną?
- Mówią na to zielony most. To taki wiadukt żeby zwierzaki mogły przejść na drugą stronę i nie pchały się przez tory i drogę. Jak budowali autostradę to ktoś przytulił kupę kasy za takie badziewia. Problem w tym, że huk od samochodów był tu zawsze taki, że i tak nic tędy nie chodziło.”
….
Zielony Most ma dobre trzydzieści kroków szerokości i wygina się łukowato ponad linią paneli dźwiękochłonnych. Porasta go wysoka, brązowa, zeszłoroczna trawa i kilka niedużych choinek. Na betonowej barierze rozmazana, brunatna plama krwi. Jeden z ze strażników leży z boku twarzą do ziemi. Sądząc po wygniecionej trawie próbował jeszcze się czołgać. Na lewej nodze ma niedociągniętą opaskę uciskową. Cały bark i bok we krwi. Po prostu go zostawili żeby się wykrwawił i poszli dalej. Wyciągam spod trupa automat. Szybko wyłamuję magazynek – pusty. Komora też. Obszukuję na szybko kieszenie. Plastikowy woreczek z tytoniem, kartki z zeszytu porwane na bibułki, dwie plastikowe zapalniczki – jedna działa, druga nie. Pusty magazynek do automatu, pas i kabura od pistoletu. Samej broni nie ma. Reszta to śmieci. Zabieram tylko zapalniczkę i kartki. Będzie na podpałkę w razie czego. Prostuję się już powoli znad trupa, gdy słyszę dobiegające z dołu chrupnięcie szklanych odłamków na asfalcie. Szybko doskakuję do krawędzi bariery i wychylam się ze strzelbą przy ramieniu. Świeczki stają mi w oczach z bólu, gdy bark odzywa się rwaniem we wszystkich zakończeniach nerwowych, ale zagryzam wargi i mierzę twardo prosto w dwie przerażone twarze poniżej.

Rozmawiamy skryci za bokiem wysokiego autokaru. Kobieta przyciska do piersi spore zawiniątko. Mężczyzna wyłamuje palce chcąc powstrzymać drżenie rąk. Na brudnych twarzach widać ogromne zmęczenie.
- My z podkarpacia – nie patrzy w oczy. Wzrok ucieka mu w bok.
- Idziemy z nimi dwa tygodnie jakieś. Przyszli do nas jak tylko śniegi puściły. Mówił, że to ewakuacja, że oni ze Zjednoczonych Narodów Europy są i mają rozkaz doprowadzić wszystkich ocalałych do portu lotniczego. Mają być samoloty i zabiorą nas dalej… Zapewnią prowiant, schronienie…
Głos mu się łamie, zaciska mocno powieki, a ramionami wstrząsa bezgłośny szloch.
- Dziewczyna, taka chuda, jasne krótkie włosy – była tu z wami ? – Rzucam pytanie w kierunku kobiety.
Przykrywa dłonią usta i kiwa głową
- Natalka, biedne dziecko. Jej tato dwa dni temu umarł. Pochowali my go tam przy moście. – Wskazuje drżącym palcem na wschód – Choroba, nie mogliśmy nic więcej zrobić. Tam przy brzegu będzie miał taki widok ładny. Na rzekę. – Opuszcza wzrok.
Czuję jak zaczyna we mnie wrzeć. Jakby nie to, że nie mogę podnieść ręki to bym zatłukł ich tu na miejscu. Biorę głęboki wdech i staram się mówić tak spokojnie, jak tylko mogę wbijając wzrok prosto w jej oczy.
- Nie, nie pochowaliście. Zostawiliście Staruszka w krzakach przy drodze jak psa! Tak, żył jeszcze jak go znalazłem! Ale nie martw się już jest w lepszym miejscu. JA ZROBIŁEM dla niego wszystko co należało. JA!
Z każdym moim słowem jakaś siła podnosi po kawałku lufę strzelby coraz wyżej i wyżej. Zanim kończę mówić stoję już w wykroku z lufa przy biodrze, celując prosto w skulonych przede mną ludzi.

Ostatnio edytowany przez MordercaBezSerca 14 Paź 2020, 21:13, edytowano w sumie 4 razy

[KOSHI]

Re: 1‰

przez KOSHI w 11 Paź 2020, 11:49

Dobrodzieju pochwal się Wać Pan co to za projekt, uniwersum. Napisz coś o sobie. Sam tekst bardzo przyzwoity, napisany z jajem. Dobrze się to czyta. choć parę zgrzytów w składni jest. Poczytałbym więcej. Od dłuższego czasu zainteresowanie na forum opowiadaniami jest rzędu 1% a tu miła niespodzianka w postaci tego tekstu. Masz flaszeczkę i wincyj!

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 11 Paź 2020, 13:26

@Poldzer -
Dzięki za kozaka. Miło mi, że Ci się podoba.

Format liczb - kwestia gustu. Ja akurat wolę słownie, bo na co dzień mam dość cyferek

Nie krępuj się - pisz w komentarzach pod tekstem. Może wywiąże się jakaś dyskusja i znajdę pomysły na nowy tom.

@KOSHI - Mocium Panie, taki mój debiut literacki . Jak zacząłem pisać tak mi niechcący 117 840 słów i 27 rozdziałów wyszło . Myślałem żeby to wydać jako E-booka i nawet wysłałem do Fabrycznej, ale nie byli zainteresowani. Warsztat jeszcze nie ten, ale może na Forum komuś się spodoba.

Ostatnio edytowany przez MordercaBezSerca, 11 Paź 2020, 18:00, edytowano w sumie 1 raz

[KOSHI]

Re: 1‰

przez KOSHI w 11 Paź 2020, 15:09

Niech nie pie*dolą o słabym poziomie tylko niech wpierw poczytają wytwory swoich autorów, ale na trzeźwo. Nie wiem jak tekst wygląda dalej fabularnie i językowo, ale po korekcie mogłoby to spokojnie pójść. Sporo tekstów różnych ludzi tu się przewinęło i na tle innych twój wypada całkiem nieźle. Już FS z Michałkiem na czele pokazali co są warci przy okazji antologii. Nikt im nie pasował. Ktoś tam, co prawda, wydał dzięki temu książki u nich, ale nie będę drążył tego tematu bo szkoda nerwów i czasu... FS to dla mnie klub wzajemnej adoracji a cała akcja z antologią była jedną wielką wajchą i niesmacznym żartem. Książki od FS omijam szerokim łukiem. Nie przez tą akcje, ale dlatego, że 80% tego, co puszczają to chłam niskich lotów. A przynajmniej to z serii Stalkera. Takie czytadła do pociągu na zabicie czasu.

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 11 Paź 2020, 15:30

Co by sprawiedliwości stało się za dość, to nie odpisali mi, że odrzucają bo słaby warsztat. Nic mi nie odpisali. Od miesiąca czekam, nadzieją żyję, maila sprawdzam o trzeciej w nocy. A tu nic...

Tekst wymaga głębokiej korekty i przeredagowania. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Jest kostropaty i zgrzyta w uszach przy czytaniu. Taki urok debiutów.

Fabularnie ? Będę Wam podrzucać po rozdziale co parę dni to sami ocienicie

[Poldzer]

Re: 1‰

przez Poldzer w 11 Paź 2020, 18:20

To do wrzuciłeś do tej pory jest ok. Dawaj więcej.

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 11 Paź 2020, 19:38

.

Ostatnio edytowany przez MordercaBezSerca 20 Sty 2021, 11:03, edytowano w sumie 5 razy

[MordercaBezSerca]

Za ten post Poldzer otrzymał następujące punkty reputacji:

MordercaBezSerca, Mruk.

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 12 Paź 2020, 21:21

@Poldzer w ramach uszanowania to Ci kozaka stawiam.

"Łatwiej" nie znaczy "lepiej" . Na codzień mam cyferkuff jak mrówkuff. Tu nie jestem w pracy - piszę dla przyjemności i będę pisał po swojemu. Nie ugnę się! Oooo niee !

Opisów broni, mamunicji, materiałów wybuchowych i sprzętu wojskowego będzie sporo. Starałem się w miarę wiernie oddać tzw. "realia". Tutaj jest akurat scena, w której jest dość sporo bełkotu technicznego i jak ktoś nie jest wkręcony w temat broni, to go może nudzić, ale w końcu nie wstawiam tego na forum szydełkowania.

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 14 Paź 2020, 13:16

.

Ostatnio edytowany przez MordercaBezSerca 20 Sty 2021, 11:02, edytowano w sumie 6 razy

[MordercaBezSerca]

Re: 1‰

przez MordercaBezSerca w 14 Paź 2020, 19:35

PANY! i Panie tyż

Bo się zaraz wqr...ie, szczele focha i zacznę princesować jak forumowy miś! Tupnę nóżką i powiem, że ja tu już nigdy,nigdy,nigdy...!

CO TO MA BYĆ? Półtora klocka wyświetleń w cztery dni i jedynie Poldzer i KOSHI napisali jakieś rady co by tu zmienić? Ja rozumiem, że 1000 wyświetleń to se sam nabiłem, ale pozostałe pincet to co? Żodyn nie pomoże tekstu poprawić? ŻODYN? Nawet nie ma komu napisać, że się tego czytać nie da . Ja wiem, że cierpliwość jest cnotą, ale bez przesady.

Snorki jesteście, nie koledzy!

A tak na poważnie - naprawdę liczyłem na komentarze w stylu : " to i to nie gra" , "tu i tu popraw, bo koślawo brzmi", " logicznie ten kawałek nie ma sensu, weź zmień na : ..." itd. To właśnie WY - Stalkerzy jesteście moją "grupą docelową". Pod Was to piszę. Wam się ma podobać.

I proszę mi tu nie pisać, że jest "o ja cię!", "bozko" i "tak pięknie, że pała mięknie". Nie jest i szczerze Was proszę, jak matkę błagam, ze łzami w oczach - trochę krytyki!!!