Semafor
Moderator: Realkriss
6 posty(ów)
• Strona 1 z 1
Semafor
przez Atamanka w 30 Kwi 2015, 20:48
Wrzucam krótkie opowiadanie. Jeszcze świeże 
Mój bilans literackich klęsk i sukcesów w ostatnim czasie jest chyba na minus, mimo to mam nadzieję, że nie będzie aż tak złe. Zapraszam
Semafor
Od dobrych paru minut stałem, jak cielę, na spróchniałym podkładzie kolejowym i wpatrywałem się w semafor. Na pierwszy rzut oka nie było w nim nic niezwykłego - normalny semafor, jak tysiące innych, rozsianych wzdłuż linii kolejowych na całym świecie. Farba schodziła z niego płatami, odsłaniając połacie rdzy, szybki, za którymi dawniej kryły się żarówki, były potłuczone, ale nie to mnie dziwiło.
Semafor świecił. Jedna z żarówek raz po raz jarzyła się rozbłyskiem czerwonego światła, choć nie miała do tego żadnego prawa.
Zaabsorbowany tym dziwem na chwilę zapomniałem o otaczającym mnie świecie.
Wreszcie wyrwałem się ze wszechogarniającego stuporu, z mocnym postanowieniem przyjrzenia się semaforowi z bliska. Zrobiłem dwa kroki, przeskakując na kolejne, rozsypujące się podkłady kolejowe i nagle poczułem czyjąś ciężką dłoń opadającą na moje ramię.
Nie zdążyłem się nawet przestraszyć. Być może, gdybym miał lepszy refleks, chwyciłbym za karabin, albo rzucił się do ucieczki, ale nie byłem w tej chwili zdolny do tak żywiołowej reakcji. Ledwie zdołał zakiełkować we mnie strach, gdy właściciel ściskającej moje ramię ręki huknął:
-Nie śpij młody, bo cię zjedzą!
-Gogol, litości! - jęknąłem. - Kiedyś padnę przez ciebie na zawał.
Mój towarzysz skrzywił się i mentorskim tonem rozpoczął wykład:
-Po pierwsze to nie przeze mnie, tylko przez swoją głupotę. Po drugie nie na zawał, tylko przez emisję, mutanty, anomalie, ewentualnie bandziorów. Po trzecie...
-Nie ma żadnego trzeciego - przerwałem mu. - Spójrz na to.
Gogol zrobił kilka kroków po podkładach kolejowych, założył ręce na piersiach i orzekł:
-Semafor.
-Widzę - potwierdziłem. - Tylko, że on się świeci.
Jak na potwierdzenie mych słów żarówka zamigotała, błyskając czerwonym światłem.
-Ciekawe dlaczego? - rzuciłem, nie licząc na rzeczową odpowiedź.
-Cholera wie - Gogol wzruszył ramionami. - Człowieku, jesteś w Zonie. Możesz tutaj zobaczyć tysiące teoretycznie nie istniejących rzeczy i zginąć na tysiące teoretycznie nie możliwych sposobów, a dziwi cię światełko w semaforze?
Nie odpowiedziałem. A przecież czasem, wśród absurdów i sprzeczności, te najprostsze rzeczy dziwią najbardziej.
Gogol spokojnie wyjadał kaszę z konserwy, ale ja nie mogłem jeść. Kilka razy brałem puszkę do ręki i odkładałem ją z powrotem do plecaka, nie decydując się na posiłek. Łyknąłem trochę wody z manierki, licząc, że przywróci mi apetyt, ale nadal nie miałem ochoty otwierać puszki. Zamiast jedzenia miałem przed oczami światełko semafora, zamiast zapachu kaszy czułem woń podkładów kolejowych. Ognisko syczało i skwierczało, tańczył w nim żywy ogień, ale dla mnie był tylko upiornym światełkiem nieczynnego semafora.
-Co cię dręczy? - zapytał wreszcie Gogol.
Nie odpowiedziałem mu. Wykonałem tylko nieokreślony ruch ręką i wróciłem do rozmyślań.
I nagle podskoczyłem, jak po ukłuciu szpilką. Dotknęła mnie boska iluminacja.
-Artefakt! - krzyknąłem.
Gogol, nie rozumiejąc, rozejrzał się wokół. Oczywiście żadnego artefaktu nie zauważył.
-Jaki znowu artefakt? - zdziwił się.
-To nie żarówka świeci, tylko artefakt - wyjaśniłem. - Tam, w semaforze koło stacji - dodałem, widząc, że nadal nie rozumie.
-Możliwe - skinął głową i wrócił do swojej konserwy z kaszą.
-Widziałeś kiedyś coś podobnego? To musi być jakiś nowy, nieznany jeszcze... - od ekscytacji zaczęło brakować mi słów.
-Możliwe - powtórzył zupełnie niezainteresowany Gogol.
Po artefakt wybrałem się sam. Gogol skończył posiłek i przy butelce podejrzanie mętnej wódki oddawał się relaksowi. Ja nie miałem ochoty na alkohol, kiedy ledwie kilkadziesiąt, najwyżej kilkaset kroków dalej, w dziupli starego semafora czekał na mnie mój mały skarb. Czekał i puszczał oczko, szepcząc "znajdź mnie, Bajdo, znajdź". Jak mogłem mu odmówić? Pobiegłem, pomijając wszelkie zasady bezpieczeństwa.
Mogłem spodziewać się, że Zona postanowi mnie ukarać, lub chociaż upomnieć.
Od semafora dzieliło mnie zaledwie kilka podkładów kolejowych. Zwolniłem i ostrożnie, z namaszczeniem, zacząłem zbliżać się do pordzewiałego słupa.
Światełko nadal błyskało. Wabiło mnie i kusiło, a ja zacząłem bać się, że ktoś inny mnie ubiegnie i zabierze artefakt, choć było to już niemożliwe.
Stałem już trzy podkłady od niego i nie obchodziło mnie nic poza nim. W tej chwili nie przeraziłby mnie ani kontroler, ani emisja, ani drużyna wojskowych, nie wspominając już o wściekłym psie, gnającym wprost na mnie z przeciwnej strony semafora.
Naprawdę, w głowie miałem tylko zamęt i chęć posiadania. Nie było miejsca na strach, ani impuls inicjujący obronę. A pies biegł, wyciągając umięśnione łapy, skakał przez podkłady kolejowe i toczył pianę z pyska. Gnał go głód i bezrozumna chęć zabijania.
Na szczęście Zona czuwała.
Dwa pokłady od semafora pies nagle zakwilił i choć wyciągnął jeszcze łapy do skoku, padł jak długi. W pierwszym odruchu nie zrozumiałem, co się stało, ale po chwili zauważyłem, że skóra zwierzęcia pokryła się głęboką siatką oparzeń. Tak jakby ktoś rozpylił w powietrzu bardzo mocny kwas.
Ten widok otrzeźwił mnie na tyle, że wyciągnąłem z kieszeni muterkę i rzuciłem przed siebie. Jeszcze w locie pokryła się rdzawym nalotem. Do ziemi doleciał tylko skorodowany okruch, ale i on po chwili zniknął.
A więc Zona nie zabija bezmyślnie. Czasem, jeśli to jeszcze nie jest twój czas, potrafi ocalić ci życie…
Ostrożnie wycofałem się, uważając by nie wpaść w obszar oddziaływania anomalii. Włosy stały mi dęba, a po plecach pot spływał strugą. Dopiero teraz zacząłem się bać.
Kilkanaście kroków ode mnie stał Gogol, uważnie mi się przyglądając.
-Co to właściwie było? - zapytałem go nie bez wyrzutu. Zrozumiałem, że on wiedział od początku, w co się pakuję. Jak zwykle.
-Zwodnik - wzruszył ramionami. - Czasem się takie zdarzają.
-A dlaczego nie powiedziałeś mi od razu?
-Musisz uczyć się na błędach - gorzko stwierdził Gogol. - Moich wykładów nie bierzesz sobie do serca.
-Przecież ja mogłem... - urwałem, bojąc się, że mogę wypowiedzieć nieodpowiednie słowa w złą godzinę.
-Nic nie mogłeś! Byłeś bezpieczny - zapewnił mnie. - Przecież szczur nie piszczał.
Mój bilans literackich klęsk i sukcesów w ostatnim czasie jest chyba na minus, mimo to mam nadzieję, że nie będzie aż tak złe. Zapraszam Semafor
Od dobrych paru minut stałem, jak cielę, na spróchniałym podkładzie kolejowym i wpatrywałem się w semafor. Na pierwszy rzut oka nie było w nim nic niezwykłego - normalny semafor, jak tysiące innych, rozsianych wzdłuż linii kolejowych na całym świecie. Farba schodziła z niego płatami, odsłaniając połacie rdzy, szybki, za którymi dawniej kryły się żarówki, były potłuczone, ale nie to mnie dziwiło.
Semafor świecił. Jedna z żarówek raz po raz jarzyła się rozbłyskiem czerwonego światła, choć nie miała do tego żadnego prawa.
Zaabsorbowany tym dziwem na chwilę zapomniałem o otaczającym mnie świecie.
Wreszcie wyrwałem się ze wszechogarniającego stuporu, z mocnym postanowieniem przyjrzenia się semaforowi z bliska. Zrobiłem dwa kroki, przeskakując na kolejne, rozsypujące się podkłady kolejowe i nagle poczułem czyjąś ciężką dłoń opadającą na moje ramię.
Nie zdążyłem się nawet przestraszyć. Być może, gdybym miał lepszy refleks, chwyciłbym za karabin, albo rzucił się do ucieczki, ale nie byłem w tej chwili zdolny do tak żywiołowej reakcji. Ledwie zdołał zakiełkować we mnie strach, gdy właściciel ściskającej moje ramię ręki huknął:
-Nie śpij młody, bo cię zjedzą!
-Gogol, litości! - jęknąłem. - Kiedyś padnę przez ciebie na zawał.
Mój towarzysz skrzywił się i mentorskim tonem rozpoczął wykład:
-Po pierwsze to nie przeze mnie, tylko przez swoją głupotę. Po drugie nie na zawał, tylko przez emisję, mutanty, anomalie, ewentualnie bandziorów. Po trzecie...
-Nie ma żadnego trzeciego - przerwałem mu. - Spójrz na to.
Gogol zrobił kilka kroków po podkładach kolejowych, założył ręce na piersiach i orzekł:
-Semafor.
-Widzę - potwierdziłem. - Tylko, że on się świeci.
Jak na potwierdzenie mych słów żarówka zamigotała, błyskając czerwonym światłem.
-Ciekawe dlaczego? - rzuciłem, nie licząc na rzeczową odpowiedź.
-Cholera wie - Gogol wzruszył ramionami. - Człowieku, jesteś w Zonie. Możesz tutaj zobaczyć tysiące teoretycznie nie istniejących rzeczy i zginąć na tysiące teoretycznie nie możliwych sposobów, a dziwi cię światełko w semaforze?
Nie odpowiedziałem. A przecież czasem, wśród absurdów i sprzeczności, te najprostsze rzeczy dziwią najbardziej.
Gogol spokojnie wyjadał kaszę z konserwy, ale ja nie mogłem jeść. Kilka razy brałem puszkę do ręki i odkładałem ją z powrotem do plecaka, nie decydując się na posiłek. Łyknąłem trochę wody z manierki, licząc, że przywróci mi apetyt, ale nadal nie miałem ochoty otwierać puszki. Zamiast jedzenia miałem przed oczami światełko semafora, zamiast zapachu kaszy czułem woń podkładów kolejowych. Ognisko syczało i skwierczało, tańczył w nim żywy ogień, ale dla mnie był tylko upiornym światełkiem nieczynnego semafora.
-Co cię dręczy? - zapytał wreszcie Gogol.
Nie odpowiedziałem mu. Wykonałem tylko nieokreślony ruch ręką i wróciłem do rozmyślań.
I nagle podskoczyłem, jak po ukłuciu szpilką. Dotknęła mnie boska iluminacja.
-Artefakt! - krzyknąłem.
Gogol, nie rozumiejąc, rozejrzał się wokół. Oczywiście żadnego artefaktu nie zauważył.
-Jaki znowu artefakt? - zdziwił się.
-To nie żarówka świeci, tylko artefakt - wyjaśniłem. - Tam, w semaforze koło stacji - dodałem, widząc, że nadal nie rozumie.
-Możliwe - skinął głową i wrócił do swojej konserwy z kaszą.
-Widziałeś kiedyś coś podobnego? To musi być jakiś nowy, nieznany jeszcze... - od ekscytacji zaczęło brakować mi słów.
-Możliwe - powtórzył zupełnie niezainteresowany Gogol.
Po artefakt wybrałem się sam. Gogol skończył posiłek i przy butelce podejrzanie mętnej wódki oddawał się relaksowi. Ja nie miałem ochoty na alkohol, kiedy ledwie kilkadziesiąt, najwyżej kilkaset kroków dalej, w dziupli starego semafora czekał na mnie mój mały skarb. Czekał i puszczał oczko, szepcząc "znajdź mnie, Bajdo, znajdź". Jak mogłem mu odmówić? Pobiegłem, pomijając wszelkie zasady bezpieczeństwa.
Mogłem spodziewać się, że Zona postanowi mnie ukarać, lub chociaż upomnieć.
Od semafora dzieliło mnie zaledwie kilka podkładów kolejowych. Zwolniłem i ostrożnie, z namaszczeniem, zacząłem zbliżać się do pordzewiałego słupa.
Światełko nadal błyskało. Wabiło mnie i kusiło, a ja zacząłem bać się, że ktoś inny mnie ubiegnie i zabierze artefakt, choć było to już niemożliwe.
Stałem już trzy podkłady od niego i nie obchodziło mnie nic poza nim. W tej chwili nie przeraziłby mnie ani kontroler, ani emisja, ani drużyna wojskowych, nie wspominając już o wściekłym psie, gnającym wprost na mnie z przeciwnej strony semafora.
Naprawdę, w głowie miałem tylko zamęt i chęć posiadania. Nie było miejsca na strach, ani impuls inicjujący obronę. A pies biegł, wyciągając umięśnione łapy, skakał przez podkłady kolejowe i toczył pianę z pyska. Gnał go głód i bezrozumna chęć zabijania.
Na szczęście Zona czuwała.
Dwa pokłady od semafora pies nagle zakwilił i choć wyciągnął jeszcze łapy do skoku, padł jak długi. W pierwszym odruchu nie zrozumiałem, co się stało, ale po chwili zauważyłem, że skóra zwierzęcia pokryła się głęboką siatką oparzeń. Tak jakby ktoś rozpylił w powietrzu bardzo mocny kwas.
Ten widok otrzeźwił mnie na tyle, że wyciągnąłem z kieszeni muterkę i rzuciłem przed siebie. Jeszcze w locie pokryła się rdzawym nalotem. Do ziemi doleciał tylko skorodowany okruch, ale i on po chwili zniknął.
A więc Zona nie zabija bezmyślnie. Czasem, jeśli to jeszcze nie jest twój czas, potrafi ocalić ci życie…
Ostrożnie wycofałem się, uważając by nie wpaść w obszar oddziaływania anomalii. Włosy stały mi dęba, a po plecach pot spływał strugą. Dopiero teraz zacząłem się bać.
Kilkanaście kroków ode mnie stał Gogol, uważnie mi się przyglądając.
-Co to właściwie było? - zapytałem go nie bez wyrzutu. Zrozumiałem, że on wiedział od początku, w co się pakuję. Jak zwykle.
-Zwodnik - wzruszył ramionami. - Czasem się takie zdarzają.
-A dlaczego nie powiedziałeś mi od razu?
-Musisz uczyć się na błędach - gorzko stwierdził Gogol. - Moich wykładów nie bierzesz sobie do serca.
-Przecież ja mogłem... - urwałem, bojąc się, że mogę wypowiedzieć nieodpowiednie słowa w złą godzinę.
-Nic nie mogłeś! Byłeś bezpieczny - zapewnił mnie. - Przecież szczur nie piszczał.
Radiation Girl
https://www.facebook.com/radiation.g
https://www.facebook.com/radiation.g
-
Atamanka 
- Posty: 22
- Dołączenie: 14 Lis 2014, 16:31
- Ostatnio była: 03 Sty 2018, 15:03
- Miejscowość: Śląsk
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: "Tunder" 5.45
- Kozaki: 19
Re: Semafor
przez KOSHI w 01 Maj 2015, 01:02
Źle nie jest. Czytałem to i poprzednie twoje opowiadanie (do antologii) i stylowo dajesz radę. W tym opku końcówka mnie nie przekonała jakoś, w tamtym historia była git do czasu wymarsz z domku. Potem było sztampowo. Ja bym osobiście rozwiązał sprawę inaczej i zamiast dziewczyny wsadził snorka dla lepszego efektu, ale ja to ja. A, i jeszcze jedna uwaga - nie mam obiekcji co do całokształtu bo jest poprawnie, stalkerowo, sensownie, więc wszystko się jakoś razem trzyma w przysłowiowej kupie, ale mam wrażenie, że w tym pisaniu trzymasz się jakiegoś schematu na zasadzie: nic nie dorzucam od siebie, piszę w konwencji. Czyli klimatem wiesz kogo niestety... A jak dla mnie nie o to chodzi. Biorąc tu kogokolwiek z forum dla porównania, kto ma tu jakiś dorobek (nie ważne czy ma rangę, czy nie) zauważysz, że każdy ma inny styl. U ciebie zalążek stylu widzę, ale wszystko to jest tak jakoś ukryte pod płaszczem poprawności pisarskiej, żeby broń boże nic nie przekombinować w tekście. A z tekstami tak już jest, że raz wyjdzie, raz nie. Dlatego radzę odpuścić trzymania się stricte tej fabrycznej znanej ci zony i stworzyć sobie swoją własną. Myślę, że wyjdzie to na plus tekstom.
Na marginesie dodam tylko, że jest u ciebie coś, co nazywam kobiecym spostrzeganiem Strefy. Zresztą ktoś już chyba zwracał na to uwagę. Powiem ci, że to akurat działa na twoją korzyść, bo wychodzą z tego ciekawe fragmenty tekstu, ponieważ tworzą twój własny, indywidualny styl. To jest akurat fajne.
Pozdrawiam.
Na marginesie dodam tylko, że jest u ciebie coś, co nazywam kobiecym spostrzeganiem Strefy. Zresztą ktoś już chyba zwracał na to uwagę. Powiem ci, że to akurat działa na twoją korzyść, bo wychodzą z tego ciekawe fragmenty tekstu, ponieważ tworzą twój własny, indywidualny styl. To jest akurat fajne.
Pozdrawiam.
-
KOSHI 
- Posty: 1324
- Dołączenie: 16 Paź 2010, 13:13
- Ostatnio był: 15 Kwi 2023, 20:25
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 649
Re: Semafor
przez Realkriss w 02 Maj 2015, 16:43
W zasadzie zgadzam się z Koshim, choć chyba bardziej mi się ten tekst podobał niż jemu.
Pomysł z artefaktem świetny, tekst spójny i ładnie napisany. Dobrze się czyta takie kawałki.
Pomysł z artefaktem świetny, tekst spójny i ładnie napisany. Dobrze się czyta takie kawałki.
-
Realkriss - Moderator
- Posty: 1664
- Dołączenie: 08 Lut 2011, 14:58
- Ostatnio była: 09 Sty 2023, 10:40
- Miejscowość: Warszawa
- Frakcja: Wolność
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 881
Re: Semafor
przez Wiewi0r w 03 Maj 2015, 00:17
Miło powrócić do tej pary. Szkoda jednak, że wpadamy w schemat Stary+Młody, Młody robi głupotę, Stary wyciąga go z wody za dupę, by mu od teraz pilnował chałupę.
Od poprzedniej części zapomniałem o szczurze - mogłaś nienachalnie o nim przypomnieć, na przykład w porze karmienia.
Mnie również podoba się pomysł z artefaktem, i opowiadanie. Choć jakby troszkę mniej, niż poprzednie.
Od poprzedniej części zapomniałem o szczurze - mogłaś nienachalnie o nim przypomnieć, na przykład w porze karmienia.
Mnie również podoba się pomysł z artefaktem, i opowiadanie. Choć jakby troszkę mniej, niż poprzednie.
Things are going to get unimaginably worse, and they are never, ever, going to get better.
- K.V.
Za Wilkiem nawet w ogień skoczę.
Попутного ветра!
- K.V.
Za Wilkiem nawet w ogień skoczę.
Попутного ветра!
-
Wiewi0r 
- Posty: 965
- Dołączenie: 27 Maj 2013, 22:33
- Ostatnio był: 24 Sty 2018, 17:29
- Miejscowość: Warszawa/Częstochowa
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Sniper TRs 301
- Kozaki: 164
Re: Semafor
przez Red Liquishert w 03 Maj 2015, 00:35
Chyba przegapiłem Twoje poprzednie dzieło, bo jestem zasrany robotą nad swoim wielkokalibrowym dziełem, ale wracając - czyta się toto nieźle. Naprawdę nieźle. Stary schemat mistrz-uczeń nie raził mi oczu jakoś wybitnie, ot, duet jakich wiele. Maniera "Zona pokarze"... meh. Jak pokarze? Usmaży? Zabije Emisją? I? Brakuje mi jakoś mniej sztampowej manifestacji tego, że Zona to, no, "ona" i w ogóle duża litera, rispekt, szacun. Tylko cśś, bo Zona ukarze
Dałbym 7/10, czekam na więcej
Dałbym 7/10, czekam na więcej
Bydlę z pana, panie Red
-
Red Liquishert 
- Posty: 418
- Dołączenie: 07 Sty 2010, 16:13
- Ostatnio był: 16 Gru 2021, 16:32
- Miejscowość: Chuj wie, Polska Ź
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Akm 74/2
- Kozaki: 167
Re: Semafor
przez Atamanka w 06 Maj 2015, 14:38
Dziękuję za komentarze do mojego tekstu Pod "W Carehradi na rynoczku" było pustawo, więc cieszę się, że tutaj wypowiedziało się więcej osób.
KOSHI, co do trzymania się fabrycznej Zony, to fakt. Wiem, że to mój problem. To chyba dlatego, że moja fascynacja Stalkerem zaczęła się właśnie od książek, zostałam więc od razu wtłoczona w pewien schemat i trochę trudno mi się z niego wyrwać. Przychodzą mi do głowy pomysły, ale później myślę "nie, to nie pasuje do Zony. Nie przejdzie". Myślę że w ramach tworzenia własnego, niesztampowego obrazu Zony wykorzystam jeden z tych pomysłów w kolejnym tekście, bez względu na to jak dziwny może się wydawać
Pod "W Carehradi na rynoczku" było pustawo, więc cieszę się, że tutaj wypowiedziało się więcej osób. KOSHI, co do trzymania się fabrycznej Zony, to fakt. Wiem, że to mój problem. To chyba dlatego, że moja fascynacja Stalkerem zaczęła się właśnie od książek, zostałam więc od razu wtłoczona w pewien schemat i trochę trudno mi się z niego wyrwać. Przychodzą mi do głowy pomysły, ale później myślę "nie, to nie pasuje do Zony. Nie przejdzie". Myślę że w ramach tworzenia własnego, niesztampowego obrazu Zony wykorzystam jeden z tych pomysłów w kolejnym tekście, bez względu na to jak dziwny może się wydawać
Radiation Girl
https://www.facebook.com/radiation.g
https://www.facebook.com/radiation.g
-
Atamanka - Posty: 22
- Dołączenie: 14 Lis 2014, 16:31
- Ostatnio była: 03 Sty 2018, 15:03
- Miejscowość: Śląsk
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: "Tunder" 5.45
- Kozaki: 19
6 posty(ów)
• Strona 1 z 1
Powróć do Teksty zamknięte długie
Kto jest na forum
Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 1 gość