- Za ten post Royaliste otrzymał następujące punkty reputacji:
Microtus, majorek22, StalkerCell.
Warszawa 2035
Moderator: Realkriss
11 posty(ów)
• Strona 1 z 1
Warszawa 2035
przez Royaliste w 02 Gru 2013, 00:20
"Powrót"
"Sprawy rodzinne"
:
"Sprawy rodzinne"
:
Ostatnio edytowany przez Royaliste, 07 Gru 2013, 15:26, edytowano w sumie 1 raz
-
Royaliste 
- Posty: 69
- Dołączenie: 09 Gru 2012, 15:42
- Ostatnio był: 16 Gru 2013, 20:20
- Miejscowość: Wandea
- Frakcja: Grzech
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 22
Re: Warszawa 2035
przez Microtus w 02 Gru 2013, 11:39
No więc tak, generalnie spoko się czyta, fajne opisy, wiele się nie dzieje ale widać, że jest to wstępniak do czegoś ciekawszego. Co do fabuły troszkę sztampowa, zaginięcie kogoś z rodziny jest wstępem kupy utworów literackich i filmów. Sama końcówka jest lekko niespójna, bo wraca 5 tzn. że było ich więcej co już powinno wywołać niepokój bohater, goście mają uzbrojenie i ekwipunek "poskładany" ze znalezionych rzeczy wiec każdy powinien wyglądać inaczej a co za tym idzie, nasz bohater powinien zaczaić wcześniej, że ojca nie ma (to już czepialstwo z mojej strony).
Zobaczymy jak to rozwiniesz i co wydarzy się potem, sporo zależy od tego co masz w dalszych planach. Bo jak na razie całkiem fajnie się zapowiada (mimo moich obaw).
leci
Zobaczymy jak to rozwiniesz i co wydarzy się potem, sporo zależy od tego co masz w dalszych planach. Bo jak na razie całkiem fajnie się zapowiada (mimo moich obaw).
leci-
Microtus 
- Posty: 1028
- Dołączenie: 18 Cze 2007, 14:31
- Ostatnio był: 19 Sty 2019, 22:54
- Miejscowość: łorsoł
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 106
Re: Warszawa 2035
przez Royaliste w 02 Gru 2013, 18:25
Miło mi, że zechciałeś to przeczytać i ocenić.
Na całe szczęście wszystkie Twoje obawy są nietrafione
Wszystko logicznie ułoży się w całość.
Wkrótce pierwszy rozdział, bo póki co tu jest sam prolog
Zachęcam też innych do czytania i oceniania.
Na całe szczęście wszystkie Twoje obawy są nietrafione
Wszystko logicznie ułoży się w całość. Wkrótce pierwszy rozdział, bo póki co tu jest sam prolog
Zachęcam też innych do czytania i oceniania.
-
Royaliste - Posty: 69
- Dołączenie: 09 Gru 2012, 15:42
- Ostatnio był: 16 Gru 2013, 20:20
- Miejscowość: Wandea
- Frakcja: Grzech
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 22
Re: Warszawa 2035
przez majorek22 w 02 Gru 2013, 18:57
Opowiadanie ciekawe. Masz dobry styl i tworzysz plastyczne opisy. Łatwo wyobrazić sobie obóz i jego mieszkańców. Mam w zasadzie dwa zastrzeżenia. Chwilowo sztampowa fabuła. Nie musi to być złe. Może uda ci się to tak pokierować, że czytelnicy nie doznają deja vu. No i słowo "poliki". Nienawidzę tego słowa, tak jak "ruchać". Ale nie odbierz tego jako narzekanie i czepianie się. To tylko takie moje przemyślenia. Mam nadzieję na szybko kontynuację.
Wilk Morski Klanu Espadre
-
majorek22 - Posty: 95
- Dołączenie: 28 Cze 2011, 15:37
- Ostatnio był: 07 Cze 2014, 13:12
- Miejscowość: Limańsk
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 7
Re: Warszawa 2035
przez Royaliste w 02 Gru 2013, 22:27
Dzięki za opinię, postaram się, żeby fabuła była wartka i nietuzinkowa
Jeszcze jedna opinia i wrzucę następną część, co by tutaj nie robić podwójnych postów.
Jeszcze jedna opinia i wrzucę następną część, co by tutaj nie robić podwójnych postów.
-
Royaliste - Posty: 69
- Dołączenie: 09 Gru 2012, 15:42
- Ostatnio był: 16 Gru 2013, 20:20
- Miejscowość: Wandea
- Frakcja: Grzech
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 22
Re: Warszawa 2035
przez majorek22 w 04 Gru 2013, 18:35
W zamian za fajne opowiadanie mogą mnie nawet opie*dolić za nabijanie bezsensownych postów. Wrzucaj, waćpan.
Wilk Morski Klanu Espadre
-
majorek22 - Posty: 95
- Dołączenie: 28 Cze 2011, 15:37
- Ostatnio był: 07 Cze 2014, 13:12
- Miejscowość: Limańsk
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 7
Re: Warszawa 2035
przez Voldi w 06 Gru 2013, 11:11
No, Roy, szczerze mówiąc - nie spodziewałem się, że będzie mi się to tak milusio czytać. Zasłużyłeś, waćpan, na korektę. Moją pierwszą od dawien dawna
Ogólnie, czytało mi się bardzo fajnie, nawet pomimo zje*anego formatowania. Zrób coś z tymi enterami, bo żywcem kur*ica może człowieka wziąć.
Całkiem fajnie przedstawiony świat i w ogóle, fajna końcówka i cóż... Jak rzadko kiedy - czekam na więcej.
:
Ogólnie, czytało mi się bardzo fajnie, nawet pomimo zje*anego formatowania. Zrób coś z tymi enterami, bo żywcem kur*ica może człowieka wziąć.
Całkiem fajnie przedstawiony świat i w ogóle, fajna końcówka i cóż... Jak rzadko kiedy - czekam na więcej.
-
Voldi 
- Posty: 843
- Dołączenie: 29 Gru 2011, 11:11
- Ostatnio był: 27 Kwi 2023, 17:28
- Miejscowość: Kraków/Hajnówka
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: TRs 301
- Kozaki: 426
Re: Warszawa 2035
przez Royaliste w 08 Gru 2013, 16:48
"Sprawy rodzinne"
Zaciskając pięści czuję, jak łzy napływają mi do oczu. Patrzę na stalkerów spojrzeniem zaszczutego kundla, które wyraża w sobie więcej niż tysiąc słów.
Spodziewam się najgorszego.
Stalkerzy stoją nieruchomo, a wzrok każdego z nich jest skierowany na mnie. Ich spojrzenia, kryjące w sobie wyrzuty sumienia utwierdzają mnie w przekonaniu, że stało się coś złego.
Nie wytrzymuję.
-Gdzie jest mój ojciec?! - pytam prawie krzycząc.
Ale czegoś nie rozumiem.
Na wyprawę wyruszyło pięciu ludzi, w tym mój tata. Wrócił cały skład, ale bez niego.
Szybko wyłapuję nieznaną twarz mężczyzny, który jest tu na miejscu mojego ojca.
Ma jego kombinezon i jego ekwipunek. Jest w wieku mojego taty, i ma to samo spojrzenie - dwie nerwowe iskry uważnie obserwujące okolicę. Z twarzy nawet go przypomina, choć wygląda na młodszego.
Ale to ciągle nie jest mój ojciec.
-O co tutaj w ogóle chodzi? - pytam zmieszany.
-Adamie... - ktoś zwraca się do mnie po imieniu - Nastąpiły nieoczekiwane komplikacje...
Patrzę na człowieka, który wypowiada te słowa.
To Leon, prawa ręka mojego taty. Urodzony tak samo jak ja, już po wojnie, jest urodzonym żołnierzem. Mój ojciec bardzo sobie ceni jego pomoc.
A ja jemu ufam.
-Komplikacje?
-Wszystko Ci wytłmumaczymy, jak zdamy raport i trochę odsapniemy. Chodź z nami.
Patrzę, jak oddział w milczeniu kieruje się do pobliskiego, na wpół zawalonego wejścia do podziemi metra.
Mój brat zachodzi mnie od boku z rękami skrzyżowanymi na piersi.
-No ciekawe, ciekawe... - słyszę, jak mruczy pod nosem
-A ty co taki spokojny? - pytam z nieukrywanym wyrzutem.
Brat się na mnie spokojnie patrzy. Przysiągł bym nawet, że jest lekko ucieszony tą sytuacją.
-Nie wiesz, kto to jest? -patrzy na mnie w milczeniu, ale po chwili orientuję się, że tak na prawdę pilnie nasłuchuje -Lepiej uważaj, zaczyna się coś dziać - dodaje.
Patrzę, jak jego wzrok kieruje się gdzieś ku górze. Przez chwile stoi i obserwuje niebo, a potem odłącza się od grupy i ginie mi z oczu za drewnianymi zabudowaniami zagród.
Idąc za grupą stalkerów próbuję przetrawić jego słowa.
Co się zaczyna?
Ale mój umysł próbujący rozwikłać tą zagadkę w końcu zostaje w całości opanowany przez inne myśli.
Myśli o moim ojcu.
Nie znam mojej matki, a tata nigdy nie chciał o tym rozmawiać. On i mój brat to jedyna rodzina, jaką mam.
Słyszałem o nim przeróżne opowieści. To trochę smutne, że wielu faktów o swoim własnym tacie dowiedziałem się od towarzyszących mu żołnierzy.
Przed wielką wojną był urzędnikiem. Pracował w jakimś urzędzie od świtu do nocy. Miał na utrzymaniu swoją małą, kochającą rodzinę i musiał związać koniec z końcem .
Ale potem wszystko się zmieniło.
Z atomowej zagłady uratował się przez przypadek - akurat był w szkole mojego brata, wezwany przez nauczycieli.
To śmieszne, że ocalił go wielki napis "ku*wa" narysowany na szkolnej tablicy podczas przerwy.
To gimnazjum leży tuż obok naszego Placu Wilsona, więc obaj zdążyli skryć się w bezpiecznych trzewiach stacji. Do teraz wybite okna szkoły zapraszają ponuro do środka, w którym co jakiś czas można usłyszeć dzwonek na lekcję i ciche rozmowy uczniów - echo dawnych czasów.
Przez następne dwadzieścia lat mój ojciec zmienił się z szarego obywatela w bezkompromisowego wojownika. Jako pierwszy zgłaszał się na wszystkie wyprawy, i jako ostatni opuszczał wahtę. Wiek mu w tym nie przeszkadzał. Był jednym z ważniejszych filarów naszej wspólnoty przez dłuższy czas. Żył, jakby zagrożenie nie istniało.
Albo po prostu już nie dbał o swoje życie.
I nawet gdy pojawiłem się ja, on nie zaprzestał swoich wypraw, które rozsądny człowiek nazwałby przynajmniej szalonymi. Przekraczał wszelkie granice zdrowego rozsądku, i był z tego dumny. Wychodził tam, gdzie nikt inny nie odważył się wyjść. I zawsze wracał, prędzej czy później, w stanie lepszym lub gorszym.
Ale nie tym razem.
W milczeniu schodzimy do podziemi. Jest tu cieplej niż na zewnątrz, a powietrze jest cięższe. Ściany są pokryte jakimś zielonym mchem, a miejscami spod pęknięć na ścianach wyrastają świecące się grzyby. Idąc korytarzem z pustymi wnękami, gdzie kiedyś były sklepy i kiosk, docieramy do mocarnej zasówy oddzielającej stację od świata zewnętrznego.
Brama jest otwierana tylko dwa razy w ciągu dnia ze względów bezpieczeństwa. Dopieszczona przez naszych zręcznych mechaników ciągle jest w stanie uchylić się na kilka metrów.
Leon podchodzi do ściany. Jest ciemno, więc po omacku czegoś szuka. W końcu jego ręka trafia na małą, zerdzewiałą skrzynkę. Dzwonek. Nadaje ustalony sygnał i zapada cisza.
Czekamy dłuższą chwilę, ale nic się nie dzieje.
-Kurna... - klnie pod nosem Leon, kopiąc w bramę - Bober znowu sobie w kulki leci. Mógłby frajer otworzyć...
Echo jego kopnięcia w stalową powierzchnie niesie się korytarzem przez krótką chwilę.
Patrzę na nieznajomego, który przybył tutaj zamiast mojego ojca. Z pozoru wygląda na spokojnego, ale zdradzają go oczy nerwowo błądzące po twarzach zebranych tu stalkerów.
Stwierdzam, że to dobry pomysł, żeby teraz porozmawiać. Powoli podchodzę do niego, ale staje się coś niespodziewanego.
-Adamie, ale wyrosłeś!
Stalker uprzedza mnie i sam zaczyna rozmowę. Nieco zdezorientowany robię mimowolny krok w tył.
-Czy... My się znamy?
Mężczyzna patrzy na mnie uśmiechnięty.
-No oczywiście. Bo widzisz synek, ja jestem twoim wujkiem.
Mam wrażenie, jakbym spadał z dużej wysokości. Moje oczy stają się wielkie jak talerze, a szczęka z niedowierzania sięga prawie do ziemi.
Czułem pewne podobieństwo między nim, a moim ojcem, ale myślałem, że to tylko moja wyobraźnia.
Jednak chwilę później, wraz z odzyskaniem zdrowego rozsądku przychodzą wątpliwości.
-Nie wierzę.
Sam jestem zaskoczony, z jaką mocą i przekonaniem wypowiadam te słowa.
Ale on wydaje się niewzruszony.
-Jestem twoim wujem, i Ci to udowodnie. Wiem też, co się stało z twoim ojcem. Chodźmy gdzieś na bok, dobra?
Kiwa lekko głową wskazując na drużynę, która z uwagą przysłuchuje się rozmowie.
Przytakuję, i po chwili zostawiamy grupę czekającą na otworzenie bramy.
Z ulgą wychodzę na świeże powietrze. Zapada już zmrok, słońce chowa się powoli za horyzontem.
-No to udowadniaj - mówię krótko, uważnie obserwując każdy jego ruch.
Stalker wyciąga coś z jednej z wielu kieszeni swojego kombinezonu.
-Jestem Tadeusz, jestem bratem twojego ojca. Jeszcze dzisiaj z nim się widziałem. Nic mu nie jest, spokojnie. Ale musi zrobić ważną rzecz. Tutaj masz list od niego, napisał go zanim się rozstaliśmy. Nie wiem, ile mogę powiedzieć... -wręczył mi list i na chwilę się zawahał - Nie wiem, ile możesz wiedzieć. Przeczytaj ten list, a potem mnie znajdź. Porozmawiamy o tym, co zrobimy dalej...
Nie dostaję szansy na odpowiedź, bo rozmowę przerywa wołanie Leona, że w końcu brama została otwarta. Tadeusz odwraca się do mnie plecami i znika w mroku podziemi.
Stoję przed wejściem sam, zapatrzony w ciemniejące niebo.
Może mój ojciec też teraz je obserwuje?
Pierwszą moją myślą jest wyruszenie na poszukiwania, ale to głupie. Nie mam żadnych wskazówek gdzie może się podziewać. I nagle do mnie dociera.
Mam list.
Patrzę na zawinięty kawałek zeszytowwj kartki w kratkę związanej w rulon odcinkiem cienkiego druta. Z namaszczeniem go rozpieczętowuję. Mam nadzieję, że zaraz wyjaśni się więcej rzeczy, bo tajemnicze pojawienie się mojego "wujka" nie wyjaśniło mi nic.
Rozwijam go i już mam czytać, gdy nagle wieczorną ciszę przerywa bicie dzwonów.
Dzwonów bijących na alarm.
W pierwszym poście będę wklejał nowe rozdziały, żeby łatwiej się czytało, ale w odpowiedziach będę również je dodawał, żebyście wiedzieli, że pojawiło się coś nowego.
Zapraszam do pisania swoich uwag i ocen. Część następna wkrótce.
Zaciskając pięści czuję, jak łzy napływają mi do oczu. Patrzę na stalkerów spojrzeniem zaszczutego kundla, które wyraża w sobie więcej niż tysiąc słów.
Spodziewam się najgorszego.
Stalkerzy stoją nieruchomo, a wzrok każdego z nich jest skierowany na mnie. Ich spojrzenia, kryjące w sobie wyrzuty sumienia utwierdzają mnie w przekonaniu, że stało się coś złego.
Nie wytrzymuję.
-Gdzie jest mój ojciec?! - pytam prawie krzycząc.
Ale czegoś nie rozumiem.
Na wyprawę wyruszyło pięciu ludzi, w tym mój tata. Wrócił cały skład, ale bez niego.
Szybko wyłapuję nieznaną twarz mężczyzny, który jest tu na miejscu mojego ojca.
Ma jego kombinezon i jego ekwipunek. Jest w wieku mojego taty, i ma to samo spojrzenie - dwie nerwowe iskry uważnie obserwujące okolicę. Z twarzy nawet go przypomina, choć wygląda na młodszego.
Ale to ciągle nie jest mój ojciec.
-O co tutaj w ogóle chodzi? - pytam zmieszany.
-Adamie... - ktoś zwraca się do mnie po imieniu - Nastąpiły nieoczekiwane komplikacje...
Patrzę na człowieka, który wypowiada te słowa.
To Leon, prawa ręka mojego taty. Urodzony tak samo jak ja, już po wojnie, jest urodzonym żołnierzem. Mój ojciec bardzo sobie ceni jego pomoc.
A ja jemu ufam.
-Komplikacje?
-Wszystko Ci wytłmumaczymy, jak zdamy raport i trochę odsapniemy. Chodź z nami.
Patrzę, jak oddział w milczeniu kieruje się do pobliskiego, na wpół zawalonego wejścia do podziemi metra.
Mój brat zachodzi mnie od boku z rękami skrzyżowanymi na piersi.
-No ciekawe, ciekawe... - słyszę, jak mruczy pod nosem
-A ty co taki spokojny? - pytam z nieukrywanym wyrzutem.
Brat się na mnie spokojnie patrzy. Przysiągł bym nawet, że jest lekko ucieszony tą sytuacją.
-Nie wiesz, kto to jest? -patrzy na mnie w milczeniu, ale po chwili orientuję się, że tak na prawdę pilnie nasłuchuje -Lepiej uważaj, zaczyna się coś dziać - dodaje.
Patrzę, jak jego wzrok kieruje się gdzieś ku górze. Przez chwile stoi i obserwuje niebo, a potem odłącza się od grupy i ginie mi z oczu za drewnianymi zabudowaniami zagród.
Idąc za grupą stalkerów próbuję przetrawić jego słowa.
Co się zaczyna?
Ale mój umysł próbujący rozwikłać tą zagadkę w końcu zostaje w całości opanowany przez inne myśli.
Myśli o moim ojcu.
Nie znam mojej matki, a tata nigdy nie chciał o tym rozmawiać. On i mój brat to jedyna rodzina, jaką mam.
Słyszałem o nim przeróżne opowieści. To trochę smutne, że wielu faktów o swoim własnym tacie dowiedziałem się od towarzyszących mu żołnierzy.
Przed wielką wojną był urzędnikiem. Pracował w jakimś urzędzie od świtu do nocy. Miał na utrzymaniu swoją małą, kochającą rodzinę i musiał związać koniec z końcem .
Ale potem wszystko się zmieniło.
Z atomowej zagłady uratował się przez przypadek - akurat był w szkole mojego brata, wezwany przez nauczycieli.
To śmieszne, że ocalił go wielki napis "ku*wa" narysowany na szkolnej tablicy podczas przerwy.
To gimnazjum leży tuż obok naszego Placu Wilsona, więc obaj zdążyli skryć się w bezpiecznych trzewiach stacji. Do teraz wybite okna szkoły zapraszają ponuro do środka, w którym co jakiś czas można usłyszeć dzwonek na lekcję i ciche rozmowy uczniów - echo dawnych czasów.
Przez następne dwadzieścia lat mój ojciec zmienił się z szarego obywatela w bezkompromisowego wojownika. Jako pierwszy zgłaszał się na wszystkie wyprawy, i jako ostatni opuszczał wahtę. Wiek mu w tym nie przeszkadzał. Był jednym z ważniejszych filarów naszej wspólnoty przez dłuższy czas. Żył, jakby zagrożenie nie istniało.
Albo po prostu już nie dbał o swoje życie.
I nawet gdy pojawiłem się ja, on nie zaprzestał swoich wypraw, które rozsądny człowiek nazwałby przynajmniej szalonymi. Przekraczał wszelkie granice zdrowego rozsądku, i był z tego dumny. Wychodził tam, gdzie nikt inny nie odważył się wyjść. I zawsze wracał, prędzej czy później, w stanie lepszym lub gorszym.
Ale nie tym razem.
W milczeniu schodzimy do podziemi. Jest tu cieplej niż na zewnątrz, a powietrze jest cięższe. Ściany są pokryte jakimś zielonym mchem, a miejscami spod pęknięć na ścianach wyrastają świecące się grzyby. Idąc korytarzem z pustymi wnękami, gdzie kiedyś były sklepy i kiosk, docieramy do mocarnej zasówy oddzielającej stację od świata zewnętrznego.
Brama jest otwierana tylko dwa razy w ciągu dnia ze względów bezpieczeństwa. Dopieszczona przez naszych zręcznych mechaników ciągle jest w stanie uchylić się na kilka metrów.
Leon podchodzi do ściany. Jest ciemno, więc po omacku czegoś szuka. W końcu jego ręka trafia na małą, zerdzewiałą skrzynkę. Dzwonek. Nadaje ustalony sygnał i zapada cisza.
Czekamy dłuższą chwilę, ale nic się nie dzieje.
-Kurna... - klnie pod nosem Leon, kopiąc w bramę - Bober znowu sobie w kulki leci. Mógłby frajer otworzyć...
Echo jego kopnięcia w stalową powierzchnie niesie się korytarzem przez krótką chwilę.
Patrzę na nieznajomego, który przybył tutaj zamiast mojego ojca. Z pozoru wygląda na spokojnego, ale zdradzają go oczy nerwowo błądzące po twarzach zebranych tu stalkerów.
Stwierdzam, że to dobry pomysł, żeby teraz porozmawiać. Powoli podchodzę do niego, ale staje się coś niespodziewanego.
-Adamie, ale wyrosłeś!
Stalker uprzedza mnie i sam zaczyna rozmowę. Nieco zdezorientowany robię mimowolny krok w tył.
-Czy... My się znamy?
Mężczyzna patrzy na mnie uśmiechnięty.
-No oczywiście. Bo widzisz synek, ja jestem twoim wujkiem.
Mam wrażenie, jakbym spadał z dużej wysokości. Moje oczy stają się wielkie jak talerze, a szczęka z niedowierzania sięga prawie do ziemi.
Czułem pewne podobieństwo między nim, a moim ojcem, ale myślałem, że to tylko moja wyobraźnia.
Jednak chwilę później, wraz z odzyskaniem zdrowego rozsądku przychodzą wątpliwości.
-Nie wierzę.
Sam jestem zaskoczony, z jaką mocą i przekonaniem wypowiadam te słowa.
Ale on wydaje się niewzruszony.
-Jestem twoim wujem, i Ci to udowodnie. Wiem też, co się stało z twoim ojcem. Chodźmy gdzieś na bok, dobra?
Kiwa lekko głową wskazując na drużynę, która z uwagą przysłuchuje się rozmowie.
Przytakuję, i po chwili zostawiamy grupę czekającą na otworzenie bramy.
Z ulgą wychodzę na świeże powietrze. Zapada już zmrok, słońce chowa się powoli za horyzontem.
-No to udowadniaj - mówię krótko, uważnie obserwując każdy jego ruch.
Stalker wyciąga coś z jednej z wielu kieszeni swojego kombinezonu.
-Jestem Tadeusz, jestem bratem twojego ojca. Jeszcze dzisiaj z nim się widziałem. Nic mu nie jest, spokojnie. Ale musi zrobić ważną rzecz. Tutaj masz list od niego, napisał go zanim się rozstaliśmy. Nie wiem, ile mogę powiedzieć... -wręczył mi list i na chwilę się zawahał - Nie wiem, ile możesz wiedzieć. Przeczytaj ten list, a potem mnie znajdź. Porozmawiamy o tym, co zrobimy dalej...
Nie dostaję szansy na odpowiedź, bo rozmowę przerywa wołanie Leona, że w końcu brama została otwarta. Tadeusz odwraca się do mnie plecami i znika w mroku podziemi.
Stoję przed wejściem sam, zapatrzony w ciemniejące niebo.
Może mój ojciec też teraz je obserwuje?
Pierwszą moją myślą jest wyruszenie na poszukiwania, ale to głupie. Nie mam żadnych wskazówek gdzie może się podziewać. I nagle do mnie dociera.
Mam list.
Patrzę na zawinięty kawałek zeszytowwj kartki w kratkę związanej w rulon odcinkiem cienkiego druta. Z namaszczeniem go rozpieczętowuję. Mam nadzieję, że zaraz wyjaśni się więcej rzeczy, bo tajemnicze pojawienie się mojego "wujka" nie wyjaśniło mi nic.
Rozwijam go i już mam czytać, gdy nagle wieczorną ciszę przerywa bicie dzwonów.
Dzwonów bijących na alarm.
W pierwszym poście będę wklejał nowe rozdziały, żeby łatwiej się czytało, ale w odpowiedziach będę również je dodawał, żebyście wiedzieli, że pojawiło się coś nowego.
Zapraszam do pisania swoich uwag i ocen. Część następna wkrótce.
-
Royaliste - Posty: 69
- Dołączenie: 09 Gru 2012, 15:42
- Ostatnio był: 16 Gru 2013, 20:20
- Miejscowość: Wandea
- Frakcja: Grzech
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 22
Re: Warszawa 2035
przez StalkerCell w 08 Gru 2013, 20:21
Jedno słowo - zaje*iste. Czyta się płynnie, zrozumiale. Opisy są całkiem rozbudowane. Nie mam do czego się przyczepić, jedynie do literówek i powtórzenia w prologu. Czekam na ciąg dalszy "polskiego Metra" 
- Za ten post StalkerCell otrzymał następujące punkty reputacji:
- Royaliste.
-
StalkerCell 
- Posty: 575
- Dołączenie: 17 Lut 2013, 17:06
- Ostatnio był: 06 Kwi 2021, 01:46
- Miejscowość: Paniewo
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Akm 74/2
- Kozaki: 57
Re: Warszawa 2035
przez Royaliste w 11 Gru 2013, 16:35
Dzięki
Następną część wrzucę jeszcze w tym tygodniu.
Panie Voldi, korektę rozdziału pierwszego wprowadzę, gdy odzyskam komputer
Pozdrawiam fanów
Następną część wrzucę jeszcze w tym tygodniu.
Panie Voldi, korektę rozdziału pierwszego wprowadzę, gdy odzyskam komputer
Pozdrawiam fanów
-
Royaliste - Posty: 69
- Dołączenie: 09 Gru 2012, 15:42
- Ostatnio był: 16 Gru 2013, 20:20
- Miejscowość: Wandea
- Frakcja: Grzech
- Ulubiona broń: Vintar BC
- Kozaki: 22
-
kalasher 
- Posty: 26
- Dołączenie: 04 Mar 2014, 08:31
- Ostatnio był: 12 Mar 2015, 12:44
- Miejscowość: zona
- Frakcja: Samotnicy
- Ulubiona broń: Sawn-off Double-barrel
- Kozaki: 4
11 posty(ów)
• Strona 1 z 1
Kto jest na forum
Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 1 gość