Fallout - książka

[AS-R]

Za ten post AS-R otrzymał następujące punkty reputacji:

robo_pl, Tormentor.

[Realkriss]

Za ten post Realkriss otrzymał następujące punkty reputacji:

AS-R.

[Tormentor]

Re: Fallout - książka

przez Tormentor w 26 Sty 2015, 00:34

Ooo, z racji tego, że akutalnie maniacze w Fonline 2 i kocham klimat wszystkiego co Falloutowe zabieram się za czytanie i śledzenie dalszych części. Do pierwszego rozdziału oczywiście "Underground Troubles"

Czy to będzie 100% kalka fabularna z F1?

[marcel]

Re: Fallout - książka

przez marcel w 26 Sty 2015, 01:39

@AS-R,
Jedna malutka uwaga - wyśrodkowany tekst niezbyt dobrze się czyta. Warto byłoby te dwa fragmenty dać klasycznie - do lewej.

[AS-R]

Re: Fallout - książka

przez AS-R w 29 Sty 2015, 16:50

Hej, dzięki za wpisy! Przyznam, że tak własnie nie do końca wiedziałem, jak to wszystko ugryźć estetycznie. Poprawkę oczywiście już zrobiłem.

Odnośnie kalki fabularnego, nie do końca. To jest powieść inspirowana, na motywach pierwszej część Fallout'a. Droga i główne wątki fabularne, które pokonywał i z którymi mierzył się główny bohater, są zachowane, ale całość opisuję z mojej własnej perspektywy i przyznam, że nawet dla mnie jest tam sporo zaskakujących i nie występujących w grze elementów.

Uzupełniam o fragment rozdziału trzeciego - Krypta 15. Również, pod namową kilku osób, dodałem na blogu dział "czytniki". Jeżeli ktoś chciałby czytać wygodnie z formatu .mobi lub .epub - jest już taka możliwość

:

Rozdział 3
Krypta 15

13

Dzień piętnasty
Wielkimi krokami zbliżałem się do Krypty 15 – a przynajmniej do miejsca, w którym wedle mojego PipBoy’a 2000 powinna się ona znajdować. Żywiłem głęboką nadzieję, iż ostatni fragment drogi uda mi się pokonać bez zbędnych komplikacji. Do tej pory nie natrafiłem na nic niepokojącego (poza lejącym się z nieba ukropem i palącymi promieniami słonecznymi, ale te raczej towarzyszyły mi jak jakiś niechciany, śmierdzący kundel przybłęda). Lecz w przeciwieństwie do pierwszego kontaktu ze światem zewnętrznym, odnoszę wrażenie, że mój organizm radzi już sobie z panującymi tu warunkami znacznie, znacznie lepiej.
Naturalnie moje nadzieje niewiele znaczą dla ciążącego nade mną fatum. Bowiem trzeciego dnia wędrówki z Cienistych Piasków, około godziny jedenastej, poczułem wyraźne oznaki wilgoci gromadzącej się na wysokości moich lędźwi. Początkowo zbagatelizowałem problem uznając go za nadmierną potliwość. Faktem jest, że pośród roztaczającego się wokół mnie pustynnego klimatu, zmuszony byłem wypijać znaczne ilości wody, przez co pociłem się jak stary świński tucznik w blaszanym boksie ciężarówki transportującej żywy inwentarz wprost w gościnne progi rzeźni.
Jednak wilgoć stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Zerknąłem do wiszącego na plecach plecaka i przeżyłem szok.
Ostatnia manierka wypełniona wodą pękła. Do tej pory jej nie używałem, tak więc niemożliwe, bym zapomniał należycie ją zamknąć. Najpewniej problem ten został nieopatrznie zainicjowany (a może winę za tego pecha ponosiła jedyna złorzecząca mi osoba, stojąca teraz w pseudo bramie, trzymająca w rękach skorodowanego Winchestera i podśmiewająca się podejrzanie od ucha do ucha) jeszcze w Cienistych Piaskach. Manierka musiała posiadać jakąś nieszczelność. W wysokiej temperaturze, na dnie plecaka, musiało dojść do nagromadzenia wewnętrznych gazów, co w efekcie rozsadziło ostatnio z moich pojemników na wodę.
Na domiar złego dziura znajdowała się tuż u podstawy, przez co praktycznie cały płyn zdążył już wyciec na zewnątrz i wchłonął się w kombinezon.
Nie ukrywam, że byłem załamany. Na szczęście zeszłej nocy zakończyłem lekturę skradzionych przeze mnie podręczników survivalowych. Każdy z nich, oprawiony w żółtą, twardą i dziwne dobrze zachowaną okładkę, nosił skryty na pierwszej z wewnętrznych stron podtytuł: „Poradnik harcerza”. Cóż, nie mogę rzec, abym w chwili utraty wody czuł się niczym tytułowy harcerz, a moja sytuacja była tak błaha, jak chociażby dogasające podczas nocnego czuwania obozowe ognisko, ale niewątpliwie zgromadzone w dwóch cienkich – acz treściwych – książeczka informacje zawierające podstawy wiedzy o przetrwaniu w głuszy, przydały mi się w tym, co nastąpiło później.
Niczym pragnący wchłonąć choć odrobinę wody kaktus-sukulent, wzbogacony nowym doświadczeniem, ruszyłem pełen nadziei na przeszukiwanie pustyni. Wedle mojego PipBoy’a 2000, spędziłem pełne pięć godzin próbując zlokalizować choć odrobinę płynu. Nie udało mi się jednak znaleźć nawet odrobiny, by ugasić pragnienie. Czułem się coraz gorzej. Moje ciało niewątpliwie ulegało jakimś skrytym mikro obrażeniom wewnętrznym. Wtedy zdarzył się cud…
Pragnący wody kaktus (to ja) spostrzegł coś strzelistego, smukłego i zdającego się wyglądać z daleka jak żywa reklama Meksyku.
Kaktus. Prawdziwy kaktus! Na horyzoncie majaczył mi zielony, falujący na tle gorącego powietrza strzelisty i wyglądający na jędrny badyl.
Spalony słońcem, oblizując mimowolnie spierzchnięte, spękane usta przypominające wargi trędowatego króla Baldwina IV, ruszyłem ku memu wybawieniu.
Wtedy kaktus zrobił się trochę bardziej przezroczysty. Potem jakby zupełnie zatracił barwę i… zniknął. Zakląłem pod nosem i upadłem na kolana. Czytałem niegdyś o wywołanych głodem, pragnieniem i skrajnie wysokimi (lub niskimi) temperaturami mirażach. Kaktus był niewątpliwie fatamorganą. Już miałem się poddać i własnymi rękami rozpocząć głębinowe wykopy, kiedy przetarłem oczy, a kaktus znów tam był; kusząc mnie chłodem i ożywczością przepływających w jego wnętrzu płynów.
Ruszyłem i tym razem kaktus nie znikał. Kiedy zbliżyłem się na tyle, iż mogłem z pełnym przekonaniem stwierdzić, że jest prawdziwy, moja chwilowa radość i ulga zostały rozwiane przez widok znacznie straszliwszy i przepełniający mnie grozą większą niż niknące miraże.
Wszędzie dookoła walały się spękane, połamane i mocno wysuszone kości. Znaczna część niewątpliwie należała do zwierząt; najróżniejszych zwierząt. Spośród znanych mi gatunków rozpoznałem: kalifornijskie szczury jaskiniowe, braminy, iguany, coś, co wedle Poradnika Harcerza mogło stanowić jakąś formę kreta i… ku jeszcze większemu obrzydzeniu i przerażeniu, kości ludzi.
Dziesiątki, jeśli nie setki.
Jednak nie to było najgorsze. Wszędzie, absolutnie wszędzie dookoła nakładały się na siebie ślady, które po raz pierwszy ujrzałem w leżu nękających Cieniste Piaski radskoprionów.
Sparaliżowany początkowym strachem, otrząsnąłem się i rzuciłem naprędce ku kaktusowi. Rozciąłem mięsistą powłokę łodygi i uważając na kolce przyłożyłem wszystkie pozostałe mi manierki napełniając je życiodajną cieczą. Jedną opróżniłem natychmiast. Uzupełniłem ubytek i kiedy woda przestała wyciekać ze skazanej przeze mnie na niewątpliwą śmierć rośliny, ruszyłem na wschód w kierunku Krypty 15.
Po drodze, nieco dalej od miejsca zbiorowych uczt północnoamerykańskich niegdyś skorpionów cesarskich, napotkałem wysuszoną, błagającą o kres jej udręk jabłoń.
Lecz jabłoń ta, jakkolwiek tragicznie by się nie prezentowała, miała na gałęziach kilka nadgniłych, spowitych rozdętymi bąblami jabłek.
Sprawdziłem je licznikiem Geigera. Były w porządku. Pięć (wszystkie) znalazło się w odmętach mojego juka.
Dzięki Bogu opuszczając terytorium morderczych radskorpionów, nie natrafiłem na żadnego z ich przedstawicieli. Wiele natomiast rozmyślałem o tych przerośniętych pajęczakach. Mój tok rozumowania był mocno abstrakcyjny, co niewątpliwie stanowiło efekt wielogodzinnego braku wody i ekspozycji na słońce (które ku mojej nieskrywanej radości chyliło się z wolna ku zachodowi, niknąc mi tym samym za plecami). Myślałem: „co, jeżeli radskorpiony wiedziały, że będę tędy przechodził? Co, jeżeli w jakiś sposób dowiedziały się, że zaszlachtowałem im Matkę, ich wielką i jedyną Królową i też wszystkie zostały zmobilizowane do pochwycenia mnie, poddania okrutnym, niewyobrażalnie wręcz bolesnym torturom i powolnego przeflancowania na tamtą stronę?”. Wtedy wydawało mi się to wielce logiczne. Świat zewnętrzny, dziesiątki lat wypalającego i mutującego wszystko promieniowania mógł równie dobrze wytworzyć w radskorpionach jakąś formę kolektywnej inteligencji i zdolność telepatycznego przesyłania myśli. Coś podobnego było chyba w tym starym, lecz wciąż wyśmienitym filmie „Obcy”. Królowa Matka, chociaż nikt nigdy nie powiedział tego wprost, była niewątpliwie w stanie komunikować się ze swoimi trutniami rozdzielając pomiędzy nie priorytetowe dla niej zadania. Mrówki funkcjonowały przecież podobnie. Pisał o tym Bernard Werber. Równie dobrze, tak samo mogły działać te chitynowe skorupy. Mogły czaić się pośród mroku nocy, zakopane w głębinach piasków, czekać, czekać i czekać, aż nieopatrznie jakiś zbłąkany wędrowiec (to znowu ja) próbujący uratować życie tysiąca mieszkańców swojej Krypty znajdzie się na tracie przecinającej ich zasadzkę i gdy tylko nadarzy się właściwa okazja, bach!

Hej, robię update o fragment kolejnego rozdziału

Rozdział 4: Najeźdźcy

:

- ku*wa mać! Wiedziałem, że tak będzie…
Blaine przemierzał pustynię mrucząc do siebie pod nosem. Ręce trzymał w kieszeniach swoich nowych spodni. Czarna, ciężka skóra lepiła mu się do ciała, a rozsunięte poły dyndały z każdym krokiem. Minę miał skwaszoną, plecy przygarbione, a szyję mocno wychyloną do przodu. Wzrok zaś wbijał głęboko w spękaną glebę zachodniej Kalifornii. Przypominał naburmuszonego chłopca obrażonego na cały świat, a jedyną ulgę zdawał się przynosić mu ustawicznie kopany kamyk.
Jednak za każdym razem, gdy obuta w ciężkie trapery noga robiła zamach, a kamień odlatywał kilkanaście jardów wprzód; upadając kilkukrotnie z coraz mniejszym łoskotem, aż w końcu zamierał zupełnie czekając na kolejny przejaw barbarzyńskiej przemocy fizycznej, upragniona przez Blaine’a ulga zdawała się oddalać wraz z kawałkiem skały i przez czas potrzebny na wykonanie kilkudziesięciu kroków, pozostawała poza jego zasięgiem.
Właściwie, to Blaine w ogóle nie odczuwał żadnej ulgi. Oszukiwał sam siebie, że kopanie kamyka przynosi mu jakąkolwiek satysfakcję. Robił to na swój sposób mechanicznie, bezwiednie - chyba tylko dla podkreślenia własnej buntowniczej postawy. Oczywiście przez wszystkie lata od wybuchu Wielkiego Konfliktu, świat zewnętrzny nauczył się skutecznie ignorować wszelkie przejawy niezadowolenia, a niekiedy, dla wzmocnienia efektu, sprowadzał na szwędających się po nim nieszczęśników kolejne pasma tragedii, rozczarowań i rozpaczy.
Blaine miał wrażenie, iż od kiedy niespełna siedemnaście (Boże, to już prawie trzy tygodnie!) dni temu przeszedł przez zewnętrzną gródź Krypty 13, świat zewnętrzny obrał go na celownik i przyglądając mu się wnikliwie robił wszystko, by cokolwiek zaplanował sobie Blaine, zakończyło się zupełnie odwrotnie.
- Cholerne Cieniste Piaski – burczał dalej. – Cholerny Seth. Cholerny Aradesh. Cholerna… mała… cipa…
Przyznaj się Blaine, przecież w głębi siebie właśnie na coś takiego liczyłeś. Chyba nie będziesz próbował mi (MI) wmówić, że to nie jest to, czego chciałeś?
Mogłem ich ominąć, myślał Blaine. Mogłem olać tę obszczekiwaną przez psie dupy pseudo społeczność i trzymać się planu „hydroprocesora”. Jasne, cała ta sprawa z Kryptą 15 okazała się jednym wielkim szwindlem, a ja nie mam bladego pojęcia, gdzie dalej szukać, ale jednak sam pomysł powrotu do królestwa króla kloszardów okazał się poroniony chyba nawet bardziej niż wszystko, co do tej pory widziałem.
Blaine Kelly miał naturalnie powody do lekkiego wzburzenia i niepokoju. Siedząc na skalnym wzniesieniu, obserwując rozpościerającą się poniżej dolinę ze swoją malutką wioseczką zwaną Cienistymi Piaskami, miał przecież tyle najróżniejszych możliwości. Owszem, mógł ruszyć dalej na wschód i sprawdzić zdezelowaną do cna Kryptę. Mógł wrócić na zachód i albo zadekować się z powrotem u siebie, pogadać trochę z Jacorenem i spróbować ustalić inny plan działania, albo nawet iść dalej, aż minąłby górzyste pasmo Coast Ranges i zobaczył, co czeka go bliżej wybrzeża. Mógł też odwrócić się w kierunku południowym. Podobno mieściło się tam niejakie Złomowo. Za Złomowem zaś wspomniana przez Iana metropolia: Hub. Jeżeli istniało jakieś miejsce w tym post-apokaliptycznym cyrku, gdzie resztki cywilizacyjnej organizacji wciąż funkcjonowały, to bez wątpienia było to Hub. Ktoś tam na pewno wiedział, gdzie znajduje się hydroprocesor. Albo przynajmniej słyszał o nim lub o innej Krypcie. Jedna Krypta. Jedna szansa, to wszystko, czego Blaine potrzebował. Drobna, niepozorna wskazówka mogąca odmienić sytuację jego i jego domu. Ostatecznie zawsze była północ. Nikt nie wiedział, co rozpościerało się teraz na północy. Być może czekał tam zupełnie nowy świat. Być może Blaine mógłby nawet zapomnieć o tym wszystkim, co działo się tutaj, na południu i znaleźć dogodne miejsce tuż nad brzegiem oceanu, gdzie jako wybraniec losu, osiadłby tworząc nową społeczność. Dysponował przecież całkiem niezłą wiedzą. Wędrówka na północ z pewnością wiele nauczyła by go jeszcze o świecie zewnętrznym. No i ostatecznie mógł znaleźć jeszcze kilka Podręczników Harcerza. Prostaczków nietrudno było oczarować. Sprzedałby im jakąś wiarygodną bajeczkę. Pokazał swój sfatygowany kombinezon z wyszytą na plecach żółtą trzynastką. Nikt nie wiedziałby, że porzucił swoich skazując wszystkich na śmierć. Znalazłby sposób na oczyszczenie sumienia. Znalazłby sposób. W końcu nic z tego nie było jego winą.
- Ach, północ – westchnął.
Tyle, że w obecnej chwili Blaine zmierzał w zgoła przeciwnym kierunku geograficznym. Wszystko za sprawą wydarzeń z Cienistych Piasków. Cała ta wietrzna wiocha zasypana doszczętnie piaskiem i beznadzieją powinna już dawno zniknąć z powierzchni ziemi. Bezmyślni mieszkańcy, dwugłowe krowy, Komandor-Kurwa-Seth, jeszcze gorszy i bardziej obłąkany Król Kloszardów ze swoją narwaną, naiwną, prostolinijną córeczką, a do tego na dokładkę radskorpiony i najeźdźcy.
Aż dziw bierze, że oni wszyscy wciąż funkcjonują, co?
To prawda, zgodził się Blaine (bardzo lubił zgadzać się sam ze sobą). To jakaś paskudna, groteskowa ironia. Twór tak potężny i niezniszczalny jak Krypta, posiadający zdolność podtrzymywania życia swoich mieszkańców praktycznie w nieskończoność, odporny na konflikty nuklearne i utrzymujące się przez dziesięciolecia promieniowanie, był zagrożony totalną zagładą, podczas gdy Cieniste Piaski zdawały się… prosperować w najlepsze ze swoją zmutowaną kapustą i sałatą.
Blaine poczuł wzdrygający jego ramionami dreszcz. Przez moment miał wrażenie, że ceniący sobie ironię i absurd świat zewnętrzny wespół z losem przygotowali dla Cienistych Piasków scenariusz, na jaki nikt w 2161 roku nie porwałby się nawet w najbardziej szaleńczych i obłąkańczych spekulacjach.
No może poza Aradesh’em. Ten z całą pewnością widział swoją małą osadę jako centrum polityczne, ekonomiczne, militarne i kulturowe w najbliższym rejonie. Może nawet w całej Kalifornii. Nowa Republika Kalifornii, pewnie tak patetycznie chciał ten stary dziad przemianować w przyszłości Cieniste Piaski. Niezły awans, nie da się ukryć: z króla kloszardów i sołtysa na Prezydenta Republiki…
Blaine kopnął kamień. Poleciał hen, hen wzbijając się wpierw po niewielkim łuku, a kiedy zaczął z wolna opadać, poturlał się z łoskotem i zatrzymał obok sterty innych sobie podobnych kawałków skał.

27-02-2015 - dzisiaj po dłuższej przerwie wrzuciłem pierwszą część piątego rozdziału: Złomowo. Zapraszam do lektury

[marcel]

Za ten post AS-R otrzymał następujące punkty reputacji:

marcel.