Nowe opowiadnie, "Brzask"!

[otto88]

Nowe opowiadnie, "Brzask"!

przez otto88 w 21 Lis 2011, 22:53

Witajcie moi drodzy! Pragnę się z wami podzielić moim najnowszym dzieckiem, które całkiem niedawno wymyśliłem i ubrałem w pierwsze słowa. Chciałbym was serdecznie zaprosić do lektury i ocen. Pozdrawiam!

Odc. 1 i 2.

:

Sikorski był zwykłym chłopakiem z normalnej rodziny. Matka była pielęgniarką, a ojciec zaś inżynierem od silników wysokoprężnych. Pracował w jednostce wojskowej i naprawiał zajechane stare silniki różnych pojazdów opancerzonych w tym starych Rosomaków. Zawody proste i niewymagające specjalnych umiejętności, gorzej mieli ludzie od reaktorów atomowych bądź żołnierze, Ci mieli naprawdę kawałek ciężkiej pracy do zrobienia, mało tego, że ryzykowali swoim życiem to jeszcze wiecznie cierpieli na kiepskie zaopatrzenie. Najlepiej miał bunkier rządowy, tam gdzie siedział prezydent wszystkiego było aż nadto, w tym: takie towary jak ananasy, kawa a nawet tytoń z fitotronicznych upraw. Dostęp do bunkra rządowego był skrajnie utrudniany, co prawda mieszkało tam sporo osób, ale były to tylko rodziny posłów, senatorów i innych ważnych osobistości. Łącznie według oficjalnych danych było ich tam około 5 tysięcy.

Cały kompleks ukryty był głęboko pod ziemią stolicy kraju w twardych pokładach skalnych. Sprawa tych bunkrów zawsze ciekawiła Sikorskiego, wiedział z historii, że istnienie tych obiektów było ściśle tajne i przed wojną o tych obiektach wiedziała garstka ludzi, a wyjścia na powierzchnie ukryty były w tunelach metra bądź po prostu, jako jakieś tajemnicze bramy na fasadach rządowych budynków. Wiedział także, komu zawdzięczają to, że wiele normalnych ludzi mogło tam zejść, tuż przed atakiem, był to prezydent Radosław Ignasiewicz, to on ogłosił w telewizji i radio, że ma nastąpić atak jądrowy i gdzie można szukać schronienia, wymienionych zostało wiele obiektów w tym ogromny kompleks bunkrów zbudowany pod całym terytorium Warszawy, który mógł pomieścić aż milion ludzi. Było to przedsięwzięcie na skale światową, bardziej kosztowne niż Onkalo.

Państwo zdecydowało się to zbudować za pieniądze pochodzące z wydobycia gazów łupkowych i handlu emisjami Co2. Budowa podziemnego kompleksu ciągnęła się latami, sprowadzono tam rzeszę górników ze śląska, inżynierów z polskich politechnik, wmawiano im, że budują system podziemnej kolejki wielopoziomowej, takiej zmodernizowanej wersji metra.

Była to po części prawda na górnych poziomach zrobiono metro, które w czasach pokoju normalnie funkcjonowało. Bunkry zaopatrzono w wiele nowoczesnych urządzeń w tym klimatyzacje, kable światłowodowe, odwadniarki i inne cywilne rzeczy, nie wspominając o wielopoziomowych magazynach i parkingach, gdzie ulokowano potężną armia.

To prawda towarzysz Sikorskiego z lat młodzieńczych służył w kontrwywiadzie i opowiadał mu o tym ilu ludzi zginęło przy budowie tych tajnych obiektów i to wcale nie chodzi o ofiary tąpnięć bądź przygniecenia przez ciężki sprzęt, tutaj zaczynała się czarna strona budowy. Tyle razy ile w gazecie było napisane o zarwaniu się windy czy groźnym wypadku samochodowym, w którym ginął jakiś inżynier bądź górnik, wiadomo było, że ktoś mu w tym pomógł w celu powstrzymania wypływowi informacji o budowie. W całym kraju zresztą powstawały bunkry przeciw atomowe, lecz Warszawskie Onkalo miało za zadanie przetrwanie rasy ludzkiej, a szczególnie narodu polskiego. Bunkry w kraju połączone były specjalnym systemem podziemnych kabli, które poprowadzone były głęboko pod nowymi autostradami i torami kolejowymi. W końcu, kto tam znajdzie kabel zagrzebany pod drogą. Ten system teleinformatyczny miał zapewnić łączność z regionami i stabilizację na terenie kraju.

Życie przed wojną było dość spokojne, konflikty wewnętrzne unii stabilizowały się, jednakże w wyniku reform, państwa odzyskały znaczą część swojej suwerenności a Unia pozostała luźnym układem państw współpracujących. Strefa euro została zniesiona na rzecz państwowych systemów monetarnych, gdzie pieniądze były oparte na parytecie złota. Jednakże pojawił się jeden konflikt. Zalew ogromnej masy ludności chińskiej na terytorium Niemiec. Niemcy wspominając wygonienie Turków z ich terytorium nie mogli sobie pozwolić na ponowną kolonizację, dlatego wyrzucali każdego chińczyka ze swojego terytorium, czy to był naukowiec czy nielegalny imigrant, każdy był deportowany. Co w bardzo negatywny sposób wpływało na stosunki między Berlinem a Pekinem. Ponieważ większość nielegalnych imigrantów przekraczało granicę z Niemcami poprzez ziemie Polskie, także rząd Polski otrzymywał liczne upomnienia o uszczelnienie swoich granic. Polski prezydent jednak nie chciał o tym słyszeć, w swoich oficjalnych wypowiedziach wskazywał na fakt podpisania traktatu z Schengen, ponadto twierdził, że to sprawa Polski, kogo przyjmuje pod swój dach i komu pozwala przez ten kraj przejść. Sikorski nieraz cytował w patowych sytuacjach słynny cytat byłego prezydenta „Pani Shmit nie macie prawa nam mówić, co mamy robić, jesteśmy wolnym krajem i takim zostaniemy, nawet, jeżeli mielibyśmy z wali walczyć, poza tym Chińczycy to dobrzy ludzi, bardzo pracowici i mili a jak wy nie chcecie ich u siebie to uszczelnijcie swoją granicę i ich nie wpuszczajcie”.

Był to istny afront dla strony niemieckiej, co spowodowało zerwanie postanowień traktatu z Schengen i izolacji Niemiec, który w panice przed napływem imigrantów zaczęli odcinać się od świata jak wcześniej KRLD. Wojna między Niemcami a Chinami wraz z sojusznikiem KRLD, rozpoczęła się 1 września 2039r. Co dla Polaków było wielkim zaskoczeniem i w wielu gazetach pisano, Niemcy rozpoczęli trzecią wojnę światową sto lat po drugiej wojnie światowej. Rozpoczęcie wojny datuje się na dzień wysadzenia przez Niemców jednego z chińskich statków przepływających przez wody terytorialne Niemiec w kierunku Danii. Chińczycy w odwecie wysadzili kilka instalacji petrochemicznych na bliskim wschodzie, które należały do niemieckiego potentata Hansa Millera. Na początku wojny poszły w obrót standardowe wojska, które przeszły między innymi przez terytorium Polski i Rosji. Jednakże ze względu na dobre stosunki między oboma państwami oraz sentyment Chińczyków, którzy dziękowali Polakom za dobre traktowanie nie doszło do walk na terenie RP.

Chińczycy obiecali, że nie będą mieszać do tego Polski i dadzą nam święty spokój. I tak faktycznie się stało. Polacy spali spokojnie aż do pewnego dnia. Niemcy w ataku furii wystrzelili swoje tajne rakiety jądrowe i w ten sposób rozpoczęli przemianę świata, który był. I tutaj zaczyna się opowieść o kapralu Sikorskim, członkiem zwiadowczego pułku strzelców z bunkra nr 44.

Bunkier nr 44 zlokalizowany był w centralnej części kompleksu A, w pobliżu części rządowej i krótko mówiąc, części VIP, gdzie znajdowały się wszelkie wygody, podobno nawet znaleźć tam można było centra handlowe jak z bajki, które na wysokich białych sufitach miały okna, skrywające jednak za szkłem wielkie ekrany o-led wyświetlające w kółko projekcje nieba rozpoczynając od pięknej bezchmurnej aury po deszczową i groźną pogodę, która dodatkowo była potęgowana przez sztuczne nawadnianie okien i stosowne błyski i grzmoty. W wydrążonych tunelach stylizowanych na park rosły przepiękne platany, brzozy i posadzone w rzędach dzikie róże. Światło słoneczne pochodziło ze specjalnej lampy, której światło do złudzenia przypominało słońce, ponadto tworzono holograficzną projekcję, która imitowała niebo.

Holografy to była dopiero nowość, wielokrotnie się psuły, jednakże od czasu do czasu można było się poczuć jak w prawdziwym parku, wrażenia potęgowały wykopane stawy, które regularnie były zarybiane. Tuż obok części cywilnych rozpościerały się na wiele pięter bazy wojskowe. W kompleksie A stacjonowały tylko i wyłącznie elitarne jednostki, mające za sobą wiele lat doświadczenia, walki wewnętrznej jak i podczas ekspedycji na powierzchnie. W tym wszystkim odnalazł się Sikorski.

- Starszy chorąży, Sikorski, zgłosi się do dyżurki w hali B!, starszy chorąży, Sikroski zgłosi się do dyżurki w hali B. - Miły kobiecy głos oznajmił dwa razy wiadomość przez system powiadamiania. W hali pełno było żołnierzy, kręcących się wokół pojazdów pancernych, które non-stop były unowocześniane i modernizowane, stare pojazdy dawno poszły na złom bądź do muzeum, oprócz paru sztuk rosomaków, które ze względu na swoją niezawodność były utrzymywane przy życiu i modernizowane od setek lat. Starszy chorąży Sikorski siedział przy swoich kompanach, grał w holograficzną wersję kart. Karty były holograficzne, ponieważ papier był za drogi i mogły sobie na niego pozwolić tylko najwyższe instancje.

- Panie chorąży, wołają pana do dyżurki - odezwał się Janek, jeden ze świeżych żołnierzy, który został tutaj przydzielony ze względu na swoje koneksje. Prawdopodobnie był synalkiem któregoś z posłów.
- Wiem, sierżancie. Niech to! A już z wami wygrywałem. Dobrze rozegramy to później, a teraz do swoich zadań rozejść się.

- Tak jest!

Żołnierze posłusznie wstali i pomaszerowali w kierunku kilku wozów i zbrojowni. Chorąży Sikorski wstał i udał się w kierunku dyżurki w hali B, która była bardzo daleko, od punktu, w którym się znajdował. Hala B była ogromna, wydrążona w ziemi tworzyła obszar o długości co najmniej dwóch stadionów piłkarskich i osiągała wysokość czteropiętrowego budynku. Wszędzie w równych rzędach stały maszyny wojskowe, w tym czołgi, BMP, samochody transportowe.

W hali B panował ściśle uporządkowany system pracy jak w pszczelim ulu. Nawet hałas nie był duży. Wszędzie było widać pracę, pracę i jeszcze raz pracę, ludzie czasami tylko przystawali i jedli drugie śniadania. Sikorski przechodząc niemal non-stop musiał trzymać rękę w geście salutowania, ponieważ większość żołnierzy była niższa od niego stopniem i musiał im odpowiadać na honory.

- Cześć, stary druhu! Słyszałem, że Cię wołają do dyżurki! - Sikorski od razu poznał kumpla z kontrwywiadu, który pojawiał się w najmniej oczekiwanych momentach w jego życiu, raz nawet gdy był w barze ze striptizem spotkał w przebieralni swojego kumpla Ryżego.

- A co ty tu robisz? Nie wiedziałem, że macie prawo włazić do hangarów wojsk lądowych. Wyraźnie podrapał się w krótko przystrzyżoną blond głowę.

- No wiesz?! A komu jak nie nam wolno wszędzie łazić, no proszę cię! Ha ha! - mężczyzna wybuchł gremialnym śmiechem, aż kilku oficerów z niesmakiem obejrzało się za jegomościem w jasnoniebieskich jeansowych spodniach i skórzanej kurtce.

- Zachowuj się, nie rób wstydu, to poważa jednostka a nie te twoje zabawy jak w GRU. Coś się stało, że przyszedłeś, tak a propos?

- Będziemy współpracować w najbliższej misji, zresztą sam się o ciebie starałem, wiesz z kolegą zawsze milej i sympatyczniej, co nie? Zresztą zadanie będzie dość trudne i potrzebujemy w razie czego wsparcia ogniowego. Szczegóły będą w dyżurce, czeka tam na nas mój i twój szef.

Dyżurka była sporym budynkiem, postawionym tuż pod sklepieniem skalnym tak, że ściany budynku wydawały się podpierać skalny strop. Nie było to nic widowiskowego, ale zawsze tam można było się ogrzać, czy zjeść obiad w kantynie oficerskiej, która słynęła z gołąbków pani Hani. Pomieszczenia oficerskie znajdowały się na samej górze tuż pod sklepieniem skalnym. Ciekawostką było to, że sufit tam faktycznie tworzyła skalna powierzchnia. Sikorski i Ryży szybko minęli wszystkie miejsca, gdzie trzeba było okazać przepustki. W ostatnim pomieszczeniu siedziała piękna brunetka, która na widok mężczyzn szybko się podniosła za swojego dębowego biurka i podbiegła w lot jaskółki.

- Panowie, panowie, witam! - Brunetka uroczo się uśmiechnęła ukazując piękne perłowe zęby i iskrę w oku. Zapraszam, spotkanie już się rozpoczęło w sali konferencyjnej. Proszę za mną. - Kobieta poprowadziła ich przez ciasny korytarz, który był przyozdobiony katolickim krzyżem i obrazami przedstawiającymi różne scenerie, począwszy od panoramy Warszawy kończąc na obrazie przedstawiającym żubra w puszczy Białowieskiej. Na końcu ciasnego korytarza stało dwóch uzbrojonych po zęby wartowników z opaskami na ramieniu świadczącymi o ich przynależności do ŻW. Jeden z nich widząc brunetkę i mężczyzn przyłożył oko do jednej z płytek fotosonicznych przy drzwiach powodujących ich otwarcie.

W środku pomieszczenia siedziało już kilku żołnierzy a dowódca Ryżego wyświetlał jakieś slajdy - Panowie, wchodzą. Przepraszam, ale muszę już iść. Do widzenia! - Kobieta obróciła się na długim obcasie i równym krokiem wróciła do siebie.

- Widzę, że przyszły zagubione owieczki. Siadajcie i posłuchajcie, - zwrócił się do nich szef Ryżego, który akurat przemawiał. - No dobra to jeszcze raz. Mamy poważną sytuację w sektorach H i F, którą jak dobrze wiecie zajmują mniejszości etniczne i narodowe. Dobrze wiemy o gromadzącej się tam nielegalnie żywności i co gorsza broni. Podejrzewamy, że Rosjanie coś kręcą na boku z Chińczykami. To jeszcze nic od tego jest Policja Międzysektorowa. Nasze obawy budzą działania podejmowane przez Nikolaja Aleksiejewicza Barysznikowa w sektorach granicznych, podejrzewamy, że zajmują się oni produkcją meskaliny w podziemnych halach serwisowych. Waszym zadaniem będzie przeniknięcie w tą grupę przestępczą i obserwacja. Jeszcze dziś pojedziecie tam i zgłosicie się do pana Wonga w chińskiej knajpie przy Arbacie o godzinie 19. Panie majorze, pana kolej.

- Dziękuje. Teraz przejdziemy do bardziej praktycznych aspektów waszej misji. Dostaniecie pojazd klasyczny, nie rzucający się w oczy, ten oto model Wisły 150. - Dowódca Sikorskiego wyświetlił slajd prezentujący konkretny model samochodu, który był napędzany poprzez sprężone powietrze. Podjedziecie pod knajpę i skontaktujecie się z Wongiem. Na miejscu zapytacie faceta siedzącego samotnie przy stole i czytającego ich gazetę Pekin News o to, czy kiedyś jadł kaczkę po pekińsku. To jest hasło, a odpowiedź brzmi: "nie, ale moim ulubionym daniem jest kaczka po seczuańsku". Później będziecie nam wysyłać sprawozdania poprzez to oto urządzenie. - Major wyjął stary zegarek, który nie miał w sobie nic z tych nowoczesnych holo-timów. - To stary sprzęt, ale posiadający wbudowany port audio i zakodowany transmiter. Pamiętajcie, że trzeba być w zasięgu sieci intertel. Bo inaczej nie pójdzie. Do zadania przydzielam wam chorążego Mitrova. Poznajcie się: to Chorąży Mitrov a to Starszy Chorąży Sikorski i agent Raszewski.

- Witam, miło mi.

- Nam również - chóralnie odezwali się mężczyźni.

- Fajnie, żeście się poznali. Chorąży Mitrov jest naszą wtyczką w środowisku rosyjskim, pochodzi stamtąd i ma koneksje. Słuchajcie no, nie możecie tego spie*dolić! To ważna misja. Zrozumiano?!

- Tak jest! - Wszyscy mężczyźni wstali i zasalutowali.

- To jesteście wolni. O 15 zgłosić się po wóz!

Odc. 3

:

Rozdział 2, Misja

Trzy godziny później

Samochód Wisła-150, kiedyś potężny skok naprzód, teraz żałosny relikt przeszłości. Napęd zapewniała mu specjalna turbina, która poruszana była przez sprężone powietrze przelatujące wśród specjalnych komór i łopatek. Co prawda auto posiadło kompresor i uzupełniało braki w zbiorniku, jednakże powietrza starczało na przejechaniu ok. 100 kilometrów, co nie było zbytnim osiągnięciem. Szansą i sukcesem tego pojazdu było wycofanie silników benzynowych z użytku wewnętrznego, co wymusiło opracowanie nowej konstrukcji silnika, który nie czyniłby żadnej szkody, a wręcz przeciwnie. Samo auto było dość ładne i nowoczesne, posiadało wszelkie systemy bezpieczeństwa, welurową tapicerkę, radioodtwarzacz, który odbierał wiele radiostacji umieszczonych wewnątrz kompleksu, napawających różną muzykę, od polskiego folku po rosyjską muzykę klubową. Życie kulturalne kwitło w najlepsze pod wypaloną przez promieniowanie ziemią.

Samochód mknął z całkiem przyzwoitą prędkością po jednej z nowo wykutych autostrad. Jednakże Wisła była stara i wszystkie samochody o napędzie sonicznym wymijały starego grata. Napęd soniczny był nowością wymyśloną przez Aleksa Novodnikowa, który był z pochodzenia Ukraińcem. Napęd polegał na prostej zasadzie, tunele były wyposażone w generatory i wzmacniacze ultradźwięków, które po odbiciu się o karoserię auta pobudzały mikropłytki dźwiękoczułe, które z kolei zmieniały mikrodrgania w prąd elektryczny i napędzały nowoczesne auta. Jednakże auta te mogły się poruszać wyłącznie po bloku A, ponieważ tylko tam były zainstalowane odpowiednie urządzenia. Poza tym nikt przy normalnych zmysłach nie jechałby nowym autem do slumsów. Chorąży Sikorski wraz z dwoma kompanami zmierzali piękną czteropasmową autostradą w kierunku dzielnicy granicznej zwanej Władywostokiem Zachodu, ponieważ mieszkała tam znaczna część mniejszości rosyjskiej. Sikorski siedzący za kółkiem, lekko dodawał gazu, który zamiast wywołać warkot spalania zwiększał syk, jakby coś się zepsuło.

- Eh. Nie ma to jak silnik wysokoprężny, raz jak byliśmy na ekspedycji na górze, to przydzielono nam jeden BMP i dwa samochody z silnikami diesla, mówię wam to dopiero huk i moc! - Sikorski aż przesunął się na fotelu, poprawiając przy okazji ułożenie swojego kręgosłupa.

- Tak, znam te silniki! - odezwał się Ryży, wyglądając cały czas przez okno i obserwując skalne ściany, które nie były idealnie gładkie jednak i tak przypominały marmurowe płyty. Po chwili jednak westchnął - wyobraź sobie, że tutaj jeżdżą tłumnie samochody z takimi silnikami! Przecież udusilibyśmy się albo umarli od hałasu. A tak proszę! cisza i spokój.

- A mój ojciec! - Odezwał się siedzący na tylnej kanapie przydzielony im nowy kolega Mitrov, który do tej pory siedział cicho i tylko się przysłuchiwał - kupił kiedyś od jednego Rumuna! taki ręcznej roboty spalinowy motorower i nim jeździł do roboty. - Po tej wypowiedzi na jego twarzy pojawiła się nutka ironicznego uśmiechu - Mężczyźni natomiast spojrzeli na niego krzywo i pokiwali głowami. W końcu Sikorski nie wytrzymał, spojrzał w lusterko i powiedział do młodzieńca o rosyjskich rysach.

- Bardzo interesujące! Nic dziwnego, że brakuje wam tam tlenu i macie dużą emisję różnych gazów. Przez was trzeba budować coraz nowe systemu neutralizacji tych wyziewów i wychodzić na powierzchnię w celu budowy kolejnych kominów odprowadzających. Nawet nie wiesz, młodziaku, co tam łazi po powierzchni, takich okropności w życiu nie widziałeś!

Mitrov lekko się zarumienił i umilkł na dłuższy czas, podczas gdy Ryży w geście poparcia pokiwał głową i pogłośnił radio w oczekiwaniu na wiadomości, ponieważ dochodziła już 5. Po ostatniej zwrotce jakiejś dziwnej muzyki pojawił się krótki muzyczny wstęp do wiadomości o piątej. Po chwili tubalny mocny głos odezwał się i zakomunikował:

- Dziś w wiadomościach: prezydent zatwierdził przebijanie tunelu w kierunku Grodziska Mazowieckiego, który ma umożliwić zbadanie mniej skażonych rejonów. Dodatkowo dziś w wiadomościach o planowanym zwiększeniu dostaw energii elektrycznej do bloku F, będzie również o nielegalnych wypływach paliw ciekłych z baz granicznych! - w tle zabrzmiała ponownie melodyjna muzyka, przypominająca ludzki puls - Dziś prezydent Paweł Zaręba wraz z premierem Mikołajem Nosidło zatwierdzili plan przebicia się w kierunku Grodziska Mazowieckiego, w celu penetrowania tamtych terenów, liczne ekspedycje udowodniły, że promieniowanie jest tam małe i występują nawet drobne rośliny, czyżby zbliżał się koniec podziemnej tułaczki? - dziennikarz z nadzieją w głosie skomentował newsa.

- Ta jasne! Ha Ha Ha! parsknął śmiechem kierowca. - Gęba Ryżego także była rozjarzona od uśmiechu, który ukazywał wszystkie jego zęby. Po czym obaj zaczęli kiwać głowami i pukać się w czoło. Jednakże nie zauważyli, że Mitrov siedzi i na jego twarzy wyraźnie maluje się mina zadziwienia i niedowierzania. Ryży obejrzał się za siebie i spojrzał prosto w oczy nowemu kompanowi.

- Co, Mitrov?! Nie wiesz o co chodzi, prawda? - Ten wzdrygnął się lekko i wcisnął się najdalej jak tylko mógł w brązową welurową tapicerkę fotela. Sikorski prowadził auto z uśmiechem na ustach i co chwilę zerkał przez lusterko na zaskoczoną minę Mitrova.

- Nie wiem o co chodzi. - Zająknął się młody mężczyzna. - A co powiesz mi?

- Oczywiście! Musisz wiedzieć przecież w czym rzecz. My jesteśmy poważnymi żołnierzami i nie ma tutaj miejsca na żadne żarty czy anegdoty. - Mina Ryżego wyraźnie zbladła i spoważniała - Przebijanie tunelu do Grodziska nie ma na celu wyjścia ludności na powierzchnie, tam jest za mocne promieniowanie, rządowi chodzi o uspokojenie nastrojów społecznych. Sam wiesz, że drążymy coraz głębiej i głębiej. Jest nas coraz więcej i nowo narodzonych nie mamy gdzie pomieścić.

- No dobrze ale skąd ta pewność, że w Grodzisku jest aż takie wysokie promieniowanie. - Zdziwił się młody nie doświadczony chłopiec ubrany w czarny sweter i jeansowe spodnie.

- Jak to skąd?! Przecież tam były niezliczone misje i ekspedycje. Nawet nie wiesz jakie tam porąbane stworzenia latają po ziemi. Ostatnio widziałem psa bez łba. Rozumiesz?

- Martwego? coś mu łeb zjadło?

- Nie, skąd! Tym bym się nie zdziwił. To był żywy pies, tylko, że nie miał głowy, jedynie szpary na oczy, tam gdzie wychodziła by szyja. Nie wiem co tam oddziaływało przez tyle lat. Ale spokojnie nie był groźny, uciekał z piskiem jak wystrzeliłem z pistoletu w powietrze. Czyli można powiedzieć, że to był zwykły piesek. Zresztą Mitrov pamiętaj, nie wierz mediom, one kłamią!

- Oto nasz zjazd - zakomunikował Sikorski, po czym włączył kierunkowskaz i zaczął zjeżdżać z autostrady w lokalną drogę, na drogowskazie oznajmującym zjazd z autostrady był przekreślony znak głośnika, co znaczyło, że pojazdy soniczne nie mogą tu wjeżdżać. Co prawda, budowano tam systemy napędu sonicznego, ale wszystkiego na raz po prostu nie da się zrobić. Samochód zaczął podjeżdżać pod spore wzniesienie, ten natomiast systematycznie zaczął zwalniać i pluć słabym powietrzem.

- A niech to! wjeżdżamy do slumsów i powietrze się kończy! - Mężczyzna z wyraźnym zdenerwowaniem walką jedną ręką w kierownicę. - Chyba zapomnieli dać do pełna w bazie!

- Ależ skąd! - wtrącił się Ryży pokazując palcem na znak stojący pod skalną ścianą.

- Sam sprawdzałem zanim przyszedłeś, że jest cały zbiornik. Zresztą za 100 m jest stacja powietrzno-benzynowa - Ten znak był podobny do tych przed wojną jednakże pod dystrybutorem widoczny był także symbol tlenu z tablicy Mendelejewa. Czego niektórzy chemicy się czepiali, ponieważ czysty tlen jest jak najbardziej palny, a na stacjach tankowano pojazdy mieszanką, taką samą, którą oddychali ludzie. Za nielegalne uważane było czerpanie nadmiaru powietrza z atmosfery bunkrów do baków, a gdy specjalny komputer wykrył nadmiar pobrania na dany miesiąc, przekazywany był określony komunikat do policji, która miała prawo ingerować.

Samochód powoli skręcił na stację należącą do Orlenu, była to nie duża stacja, zaledwie 3 stanowiska do tankowania. Stacje były wypierane przez system soniczny. Jednakże jeszcze się trzymały. Sikorski podjechał pod dystrybutor z napisem powietrze. Wysiadł z czerwonego auta i podszedł do dystrybutora, który podłączony był do dużego zbiornika na powietrze pod ziemią. Powoli zaczął tankować i słyszał charakterystyczny warkot kompresora. Powietrze nie było zbyt drogim paliwem, jednakże benzyna biła rekordy i do jej kupowania upoważnieni byli tylko nieliczni.

Po chwili z samochodu wysiadł Ryży, rozprostował plecy i skierował się do sklepu na stacji. Po chwili dystrybutor zaczął pikać i oznajmił w ten sposób, że bak został napełniony. Sikorski spojrzał na dystrybutor, który pokazywał sumę 78 zł za 40 litrów co wychodziło 1,95 za jeden litr. Przygotował 100 zł i skierował się w kierunku kasy. W wyjściu minął Ryżego, który taszczył całą torbę przekąsek i Polocokty.

- Ryży powiedź mi po co ci ten prowiant? - Sikorski poważnie spytał mężczyznę, który w obu rękach dźwigał siatki na zakupy.

- Nie pytaj głupio. Przecież, że do konsumpcji. A tam głęboko w slumsach to nie mają dobrych sklepów, przyda się mały zapas. Płać za powietrze i jedziemy bo się spóźnimy na spotkanie - Po czym podszedł do bagażnika i wrzucił tam dwie siatki. Sikorski szybko zapłacił za paliwo i udał się do auta. Szybko przekręcił kluczyk i odjechali w kierunku zapomnianej przez rząd dzielnicy etnicznej.

copyright: Damian Korzeb

Odc. 4

:

Samochód zaczął wjeżdżać w dość nieciekawą okolicę, piękne autostrady i eleganckie budynki ustąpiły miejsca starym, zdezelowanym barakom, które lata świetności miały już dawno za sobą. Wzdłuż dziurawej ulicy, która tak naprawdę była już podłożem skalnym, rozpościerały się szerokie chodniki, na których toczyło się całe życie tego zapomnianego przez Polaków miejsca. Większość dystryktów utrzymywano w przyzwoitym stanie, były biedne to trzeba przyznać, jednak dobrze utrzymane i czyste. Sektory H i F należały do najgorszych, ponieważ zamieszkiwały je mniejszości etniczne, które były zamieszane w wiele podejrzanych interesów.

- Mitrov, spójrz na tych ludzi! – Sikorski jadąc bardzo powoli, spojrzał w lusterko z zatroskaną miną – Kogo widzisz? – Po czym wskazał ludzi stojących na chodniku, palących papierosy, gdzieś biegnących, ogólnie chodziło mu o tych wszystkich, którzy byli poza pojazdem.

- Panie chorąży, widzę swój dom i ludzi biednych, zatroskanych o przyszły byt! - Z wyraźną miną oburzenia dał znać swojemu zwierzchnikowi, że nie da się nabrać na próbę prowokacji. Przecież on chce mnie sprawdzić! - myślał – Chce zobaczyć, czy wybuchnę agresją, przecież wie, że stąd jestem! Bogacz z sektora A - Myśli były bujne u Mitrova, twarz jednak była w iście pokerowym wyrazie.

- Dobra odpowiedź! – Po czym chorąży uśmiechnął się pod nosem i spojrzał na Mitrova, ten z kolei wydał się mu mocno zaskoczony – Tak, Mitrov, ludzie tutaj w większości są po prostu biedakami, nic więcej, jednakże bieda jest czynnikiem kryminogennym i popycha ludzi do różnych kroków. A o tym akcie kanibalizmu, co miał tutaj miejsce jakiś czas temu, to już nie wspomnę. W każdym razie nie myśl sobie, że jesteśmy z Panem Ryżym uprzedzeni do kogokolwiek. Tak w ogóle to gdzie mieszkałeś? – Sikorski zwolnił, i włączył kierunkowskaz skręcając z dzielnicy Rosjan do sektora chińskiego.

Krajobraz zmienił się diametralnie, sklepy z rosyjskimi napisami zniknęły z horyzontu, teraz jak daleko sięgał wzrok, widok przypominał istny raj, wszędzie były chińskie napisy, kolorowe lampiony i wstęgi, a po ulicach wędrowały całe masy Azjatek i Azjatów. Pozory względnego porządku i ułożenia były bardzo złudne, wszystko tutaj w ryzach trzymała potężna chińska mafia, która na dodatek miała dobre stosunki z mafią rosyjską.

Po chwili milczenia i ogólnej konsternacji, Mitrov wysunął się do przodu tak, że był na równi z kierowcą i Ryżym, po czym wskazał palcem jedną z kamienic, która wyglądem przypominała resztę. – O tutaj właśnie ostatnio mieszkałem, Chińczycy mają trochę mniejsze ceny najmu i mogłem sobie pozwolić na wynajęcie kawalerki, zresztą znałem od małego takiego Zao, ten jegomość tutaj trochę rządził, a teraz o ile dobrze wiem został prawą ręką jakiegoś ważniaka, także jestem tutaj praktycznie nietykalny.

Wywód jednak przerwało gwałtowne hamowanie, mimo małej prędkości pasy zdołały wbić się w klatki piersiowe trzech pasażerów.

- Co się stało?! – odezwał się lekko oszołomiony Ryży.

- Dzieciak wybiegł na jezdnię, taki mały, mało co brakowało, a leżałby pod kołami. Tam jest, widzicie? – Sikorski pokazał wyraźnym kiwnięciem głowy na małego szkraba, który latał wszędzie jak szalony – Jak go matka nie będzie pilnować, to go kiedyś coś przyjedzie i taki będzie finał.

- Panie chorąży, nie ma co się dziwić, że on tak szaleje tutaj. – Mitrov wydał się Sikorskiemu bardzo zaznajomionym z tym maluchem. – Zresztą on nie jest taki mały, po prostu nie wyrósł, a ma z 10 lat. Zresztą to dzieciak Tunga, jednego z żołnierzy. Niech pan chorąży wierzy, jak on chce, żeby ktoś skakał na jednej nodze, ten musi to zrobić, nawet jak by był to staruszek z drewnianą nogą. Lepiej go unikajmy, bo można sobie narobić kłopotu. Kiedyś podobno jeden z jego nauczycieli dał mu klapsa, później, no cóż, znaleźli obgryzione kości.

- Mitrov, przestań mi czynić honory, jesteśmy na tajnej akcji i masz się posługiwać pseudonimami, zresztą przypomnijmy je sobie! – Sikorski powoli ruszył i skręcił w ulicę Arbat, na końcu której leżała knajpa gdzie miał być Wong. – Mitrov kim jesteś?

- Aleksander Nowokin, fryzjer z dzielnicy C. - Wyrecytował z pamięci Mitrov z nutką znudzenia.
-Ryży, a ty? – Sikorski spojrzał na pasażera obok i kiwnął głową w stronę mężczyzny, który cały czas wyglądał przez okno.

- Ja jestem Sławomirem Jurkiem, maszynista z bloku C. – Z taką samą obojętnością jak Mitrov wymówił swoje nowe dane osobowe.

- A ja jestem Mikołajem Wolickim, pisarz.

- Tak w ogóle powiedź mi, Grzegorz, po co te wszystkie tajemnice, my w wywiadzie podajemy swoje dane i już, wierz mi bądź nie, ale wielu szuka nas w bazach danych i nie może znaleźć, tak czy inaczej. – Ryży z wyrazami zażenowania zwrócił się do Sikorskiego.

- Nie wiem, Darek, po prostu dowództwo kazało i już. Najwidoczniej wiedzą więcej od nas. No dobra, jesteśmy – Samochód powoli zwolnił i w końcu zatrzymał się pod knajpą, gdzie byli umówieni z Wongiem. Przed drzwiami stało dwóch ciemnych typów w eleganckich czarnych garniturach, ich twarze przypominały Sikorskiemu twarze znanych azjatyckich aktorów. Każdy z nich miał pod marynarką pistolet automatyczny, których zresztą nie ukrywali, a wręcz przeciwnie. – Za 10 minut mamy umówione spotkanie, robimy tak: wychodzimy z samochodu, śmiejemy się i niby idziemy się napić po pracy. Jakby nas zatrzymali, to ja będę gadał, jasne?

- Nie! - Wyraźnie zaoponował Mitrov. - Ja ich znam, pozwólcie mi działać.

- Dobra, Mitrov, skoro ich znasz, droga wolna.

Mężczyźni wysiedli z wozu, zatrzaskując wszystkie drzwi, zaczęli się wesoło śmiać i opowiadać sobie kawały, powoli weszli na chodnik i zmierzali w kierunku drzwi, które otaczały dwa pięknie wyrzeźbione smoki pomalowane złotą farbą, schody zaś wyłożone były czerwonym dywanem. Podeszli bliżej ochroniarzy i już chcieli wejść, gdy nagle wyższy tubalnym głosem i łamaną polszczyzną powiedział:

- Czego tu?! - Chwycił za pistolet nie wyciągając go ze skórzanej kabury.

- No co ty, Jintao?! Ludzi nie poznajesz?! – Mitrov podszedł bliżej Azjaty, ten zaś wyraźnie przyjrzał się niższemu Europejczykowi, po czym wyciągnął całkiem pokaźną broń i wycelował w czoło Mitrova. Jego twarz miała wyraz kamienny i przypominała wyglądam popiersie, zamarłe w swoim pięknie.

- BANG! Bang! – Uśmiechnął się i przytulił swoim niedźwiedzim uściskiem skromnego Mitrova. – Pewnie, że cię pamiętam, kumplu. Co was sprowadza w te okolice? – Chińczyk podrapał się swoim pistoletem po głowie i schował go do kabury.

- A wiesz, przyprowadziłem kolegów do baru na jednego. Chyba nie macie nic przeciwko? –Zapytał ostrożnie swojego starego kolegę, lekko przystępując z nogi na nogę.

- Coś ty, właź! Zamówcie coś do jedzenia, mamy nowego kucharza, całkiem smacznie gotuje, polecam szczególnie sajgonki i pierożki. – Między słowami dało się słyszeć ciche burczenie w brzuchu wielkiego Azjaty.

- Dzięki, Jintao, przedzwonię do ciebie na dniach. Cześć! – Jintao klepnął w plecy swojego znajomego i znowu zmienił się w słup soli bez emocji. Mężczyźni szybko weszli do restauracji która, jak się okazało, była samym epicentrum mafijnych interesów. W środku siedziało pełno Chińczyków i Rosjan, którzy najwyraźniej budowali mafijną przyjaźń, między oboma narodami. Wnętrze było bardzo bogato urządzone. Luksusowe skórzane meble, stoliki z prawdziwego drzewa i kryształowe żyrandole, napełniały mężczyzn pewnym podziwem i strachem jednocześnie, zdali sobie sprawę, że są w samym centrum gniazda, wypełnionym gangsterami. Po chwili barman podszedł i postawił przed nimi trzy kufle piwa.

- A to co? – Z wielkimi oczami zwrócił się w stronę barmana Ryży.

- To na koszt pana Zao - Barman cichym głosem i delikatnym wskazaniem oczu pokazał jednego z mężczyzn siedzącego przy stoliku z kilkoma Rosjanami i Chińczykami. Mitrov zobaczył tam dobrze znanego sobie kumpla Zao, który był ubrany w elegancki garnitur. Zao na zetknięcie się spojrzeń obu grup podniósł rękę w geście przywitania. Agenci również podnieśli swoje dłonie pokazując pokojowe zamiary, wrócili spojrzeniami w lustra bursztynowych napitków. Mitrov delikatnie, prawie niezauważalnie, spojrzał na mężczyzn siedzących obok niego, przychylił się do ucha Sikorskiego i bardzo cichym szeptem powiedział:

- Idźcie sami! Nie możemy wzbudzać podejrzeń wobec Zao. Po krótkiej chwili chwycił w rękę kufel zimnego piwa i zaczął je wlewać małymi łykami w odmęty swojego przełyku. Po opróżnieniu kufla podniósł się i podszedł do stolika gdzie siedział Zao z chińsko-rosyjskim towarzystwem. Tamci wstali i pokazali dłonią na wolne krzesło, Mitrov kiwnął głową w geście przyzwolenia i usiadł koło swojego starego przyjaciela.Kelner szybko podskoczył i przyniósł im szklaneczki z whisky. Sikorski i Ryży wykorzystali sytuację, którą stworzył im Mitrov i odeszli od baru wymykając się uwadze Zao. Udali się w przeciwległym kierunku sali, gdzie siedziało już o wiele mniej ludzi, a szmer mieszanych rozmów chińsko-rosyjskich prawie umilkł.

Sikorski taksował piękną salę w poszukiwaniu Wonga. Znalezienie go nie było trudne, okazało się, że Wong jest wielkim jegomościem o wielkich barkach i iście konfucjańskiej brodzie. Przed sobą trzymał najnowszy numer prasy lokalnej „Pekin News”. Gazetę czytał wolno i systematycznie, zmieniając stronę za stroną. Mężczyźni podeszli bardzo blisko, ten jednak nie zwracał na nich uwagi i czytał dalej.

- Widzę, że czyta pan gazetę lokalną! – odezwał się Ryży z wesołym uśmiechem na ustach. Chińczyk ledwo podniósł swoje zamyślone oczy ponad linię pisma. Zmierzył obu wzrokiem i bardzo szybko przeniósł swoją uwagę z powrotem na obrazki w prasie.

- Tak. – Odpowiedział w iście spartański sposób, z nutką niegrzeczności w głosie. Ryży jednak nie dawał się zwieść. I grzecznie kontynuował.

- A jadł pan kiedyś kaczkę po pekińsku? – Opierając się obiema rękoma o krzesło agent wychylił się w kierunku Wonga. Tamten powoli opuścił gazetę, złożył ją w równą kostkę i odłożył na stół centralnie przed sobą.

- Nie. Ale moim ulubionym daniem jest kaczka po seczuańsku. Siadajcie! – Wskazał ręką krzesła znajdujące się po drugiej stronie stolika. Ryży i Sikorski szybko usiedli i słuchali co mężczyzna ma do powiedzenia.

- Myślałem, że nie przyjdziecie, siedzę tak i siedzę od pół godziny! Umówieni byliśmy na w pół do 7!

– Chińczyk lekkim głosem sprzeciwił się opieszałości agentów. – Wy naprawdę myślicie, że mam czas siedzieć w knajpie przy kawce?

- Dowództwo powiedziało, że mamy się spotkać o 7. – Sikorski poprawił w sposób wybitnie grzeczny i z iście angielską flegmą masywnego chińskiego gangstera.

Wszystkie nasze opowiadania znajdziecie również na naszym blogu i stronie post-apo, które tutaj się ostatnio reklamowało. Jak wrażenia po lekturze?

Wszystkie teksty objęte są prawami autorskimi. copyright: Damian Korzeb

Ostatnio edytowany przez otto88 30 Lis 2011, 00:23, edytowano w sumie 5 razy

[Soviet]

Re: Nowe opowiadnie, "Brzask"!

przez Soviet w 21 Lis 2011, 22:55

Słabo się czyta taki blok tekstu. Porób jakieś akapity.

Lepiej.

[otto88]

Re: Nowe opowiadnie, "Brzask"!

przez otto88 w 30 Lis 2011, 00:50

Faktycznie trochę się zlał ten tekst tutaj. Lepiej?

***

Kolejny odcinek już dostępny serdecznie zapraszam do lektury!

Uwagi moderatora:

Sprawa jest prosta - nie rób double posta. Masz opcję "podbij" - Soviet

Ostatnio podbity przez otto88, 30 Lis 2011, 00:50